عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۷

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست</p></div>
<div class="m2"><p>تا راه توان به وصل جانان دانست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>ره می‌نبریم و هم طمع می نبریم</p></div>
<div class="m2"><p>نتوان دانست، بو که نتوان دانست</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۳

رباعی شمارهٔ ۲۸

کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست
تا راه توان به وصل جانان دانست
ره می نبریم و هم طمع می نبریم
نتوان دانست بو که نتوان دانست

هوش مصنوعی: این ابیات بیانگر تلاش انسان برای رسیدن به محبوب و حقیقت است. شاعر می‌گوید هر چه عقل بایسته دانسته، تلاش کرده است، اما در نهایت متوجه می‌شود که نمی‌توان به حقیقت و وصال معشوق دست یافت. او همچنین به این اشاره دارد که در این مسیر، امید و آرزو هم وجود ندارد و در نهایت نمی‌توان دانست که چه چیزی واقعی است یا چگونه به آن دست پیدا کنیم.

رباعی شمارهٔ ۲۶

رباعی شمارهٔ ۲۷

هوش مصنوعی: ما هر حیله‌ای که عقل به آن پی برد، انجام دادیم تا راهی به وصال محبوب پیدا کنیم.

کردیم هر آن حیله که عقل آن دانست

تا راه توان به وصل جانان دانست

هوش مصنوعی: ما در مسیر زندگی پیش می‌رویم، اما به همراه آن امید و آرزویی نداریم. نمی‌توانیم بفهمیم که چه آینده‌ای در انتظار ماست، زیرا دانستن این موضوع ممکن نیست.

ره می‌نبریم و هم طمع می نبریم

نتوان دانست، بو که نتوان دانست

رباعی شمارهٔ ۲۷

اطلاعات

برگردان به زبان ساده