عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۲۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>دل رفت بر کسی که بی‌ماش خوش است</p></div>
<div class="m2"><p>غم خوش نبود، ولیک غمهاش خوش است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>جان می‌طلبد، نمی‌دهم روزی چند</p></div>
<div class="m2"><p>جان را محلی نیست، تقاضاش خوش است</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۲

رباعی شمارهٔ ۲۲

دل رفت بر کسی که بی ماش خوش است
غم خوش نبود ولیک غمهاش خوش است
جان می طلبد نمی دهم روزی چند
جان را محلی نیست تقاضاش خوش است

هوش مصنوعی: این ابیات احساسات عاشقانه و عاطفی را به تصویر می‌کشند. شاعر از دل‌باختگی و علاقه به کسی صحبت می‌کند که حتی بدون دارایی و مادیات، خوشحال زندگی می‌کند. همچنین به این نکته اشاره می‌کند که اگرچه غم و اندوه وجود دارد، اما اندوهی که به خاطر آن عشق است، خوشایند است. در نهایت، شاعر بیان می‌کند که در طلب عشق و جان خود است، اما نمی‌تواند به راحتی آن را به دست آورد، به‌طوری‌که در این تقاضا نوعی زیبایی و شگفتی وجود دارد.

رباعی شمارهٔ ۲۰

رباعی شمارهٔ ۲۱

هوش مصنوعی: دل به کسی باخته‌ام که بی‌او احساس خوشحالی می‌کند، هرچند نبود او ناراحتی به همراه دارد، اما غم‌های او برای من زیبا و دلپذیر است.

دل رفت بر کسی که بی‌ماش خوش است

غم خوش نبود، ولیک غمهاش خوش است

هوش مصنوعی: جان به شدت دلتنگی و اشتیاق را احساس می‌کند، اما نمی‌توانم هر روز چندین بار جان را در اختیارش بگذارم. این احساس درخواست، زیبا است و نشان‌دهنده‌ی عشق و yearning است.

جان می‌طلبد، نمی‌دهم روزی چند

جان را محلی نیست، تقاضاش خوش است

رباعی شمارهٔ ۲۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده