عراقی » دیوان اشعار » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۱

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>با آنکه خوش آید از تو، ای یار، جفا</p></div>
<div class="m2"><p>لیکن هرگز جفا نباشد چو وفا</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>با این همه راضیم به دشنام از تو</p></div>
<div class="m2"><p>از دوست چه دشنام؟ چه نفرین؟ چه دعا؟</p></div></div>

کلیات دیوان شیخ فخرالدین ابراهیم همدانی (شامل قصاید، غزلیات، ترجیعات، ترکیبات، مقطعات، مثلثات، عشاق نامه یا ده نامه، رباعیات، لمعات و اصطلاحات عرفانی عراقی) با مقدمهٔ سعید نفیسی و حواشی م. درویش - فخرالدین ابراهیم همدانی - تصویر ۳۸۰

رباعی شمارهٔ ۲

با آنکه خوش آید از تو ای یار جفا
لیکن هرگز جفا نباشد چو وفا
با این همه راضیم به دشنام از تو
از دوست چه دشنام چه نفرین چه دعا

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت ابراز می‌کند که با وجود اینکه از محبوبش بدی و جفا می‌بیند، اما همچنان به وفا و محبت او علاقه‌مند است. او می‌گوید که حتی اگر از دوستش دشنام یا نفرین هم ببیند، باز هم راضی است و این نشان از عشق عمیق او به دوستش دارد.

رباعی شمارهٔ ۱

هوش مصنوعی: اگرچه از تو، ای دوست، ستم کردن خوشایند است، اما هیچ‌گاه ستم نمی‌تواند مانند وفا باشد.

با آنکه خوش آید از تو، ای یار، جفا

لیکن هرگز جفا نباشد چو وفا

هوش مصنوعی: به هر حال من از دشنام‌های تو راضی‌ام. از طرف دوست چه دشنامی، چه نفرینی، چه دعایی برایم مهم نیست.

با این همه راضیم به دشنام از تو

از دوست چه دشنام؟ چه نفرین؟ چه دعا؟

رباعی شمارهٔ ۱

اطلاعات

برگردان به زبان ساده

حاشیه ها