هوش مصنوعی: زیبایی و جلوه‌ای که تو داری نیازی به دلیل و برهان ندارد. عشق و زیبایی در زلف و چهره‌ات به باور و اعتقاد وابسته نیستند.

هوش مصنوعی: عشق دلنواز تو چگونه می‌تواند دل عاشق را آرام کند؟ همراهی و وصالت چقدر زندگی‌بخش است که جدایی دیگر چه اهمیتی دارد؟

هوش مصنوعی: در حضور درد تو، راهی برای درمان وجود ندارد. با جاذبه‌های دیدار تو، چه نیازی به جدایی و دوری هست؟

هوش مصنوعی: قطعاً هیچ کسی نمی‌تواند با دل شکسته و بی‌توجهی به نیازهای عاشقانه زندگی، تحمل کند. دنیا و خوشی‌های آن، جایی برای عشق واقعی ندارد و به درد و رنج عاشقان اهمیت نمی‌دهد.

هوش مصنوعی: اگر نبود جذبهٔ زیبایی‌ات، جانم از عالم وجود رها می‌شد و در سایهٔ دو زلف تو چه نیازی به پنهان شدن دارد؟

هوش مصنوعی: وقتی که روح انسان در سایه‌ی محبت و نزدیکی به معشوق قرار می‌گیرد، دیگر نمی‌توان به طولانی بودن فراق فکر کرد؛ چرا که این جدایی برای جان معنایی ندارد.

هوش مصنوعی: اگر نتوانم به تو دسترسی پیدا کنم، شاید وجود استخوان پوسیده‌ای که بر روی سفره‌ات است، هیچ معنایی نداشته باشد.

هوش مصنوعی: به راستی عجیب نیست اگر در قلب من جایگاهی نیابی؛ زیرا سلطان، چه ارتباطی با کلبهٔ نیازمندان دارد؟

هوش مصنوعی: اگر من در حضور تو احساس کمبود کنم، جای تعجبی نیست. در جایی که کمال و تمامیت وجود دارد، چرا نقص و کمبود باید مطرح باشد؟

هوش مصنوعی: در شرایطی که همه چیز به یک وحدت می‌رسد، کثرت و تفاوت‌ها چگونه می‌توانند جایگاهی داشته باشند؟ در دنیای حقیقت، نادرستی و بی‌اعتباری چه اهمیتی دارد؟

هوش مصنوعی: می‌گویند افرادی که نیکو و خوب هستند، نباید در جاهایی که درد و مشکل وجود دارد، حضور داشته باشند؛ زیرا در جایی که درمانی وجود ندارد، چه نیازی به حضور آنهاست؟

هوش مصنوعی: بله، اما وقتی عاشق لباس معشوق را بر تن می‌کند، دیگر در آن لحظه چه نیازی به نگهبان و دربان است؟

هوش مصنوعی: در جایی که معشوق به قدری بزرگ و والا است که حتی نمی‌تواند در یک مکان محدود جا بگیرد، دیگر مالک چه زحمتی به خود می‌دهد؟ و آیا رضوان (فرشته‌ای که در باغ‌های بهشت خدمت می‌کند) می‌تواند کاری در این زمینه انجام دهد؟

هوش مصنوعی: توجه کن! ای دل خسته و غمگین، با مشکلات و دردهای عشق آشتی کن، زیرا در جایی که درد عشق فردی به درمان می‌رسد، دیگر نیازی به چاره‌اندیشی نیست.