هوش مصنوعی: من آن شخص بی‌پول و رند سرگشته‌ای هستم که در هنرنمایی و رندی، حرف اول را به دیگران می‌زنم.

هوش مصنوعی: من به خاطر دردهایم از عشق می‌نوشم و در جمع کسانی که بی‌اذیت و پاکباز هستند، کم‌توجه و بی‌دردسرم.

هوش مصنوعی: از قید زهد و تظاهر آزاد شدم، من مردی از جنس ریا و فریب نیستم.

هوش مصنوعی: من لباس و ردایم را به یک طرف انداختم و همه بندهای دلم در هم پیچیده شد.

هوش مصنوعی: آیا مگر از خاک میخانه آفریده شده‌ام که هر لحظه به سمت میخانه جذب می‌شوم؟

هوش مصنوعی: کجا هستی، ای ساقی؟ جامی به من بده تا بتوانم لحظه‌ای با دوستانم خوش بگذرانم.

هوش مصنوعی: مرا از خودم نجات ده، زیرا در این دنیای پر از وحشت، دیگر تا چه زمانی میتوانم تحمل کنم؟

هوش مصنوعی: مدتی خوشحال و سرزنده نبودم زیرا در این مکان وحشتناک زندگی می‌کنم.

هوش مصنوعی: مرا به شدت از جمع پاکان طرد کردند و به من توهین کردند، چرا که من فردی آزاداندیش و سرکش هستم که مورد نفرت آنها قرار گرفته‌ام.

هوش مصنوعی: مرا از کعبه بیرون کردند و به طعنه و تحقیر به سوی بتکده فرستادند.

هوش مصنوعی: در این مسیر خواستم تلاش کنم و پیشرفت کنم، اما افسوس که نتوانستم و محدود شدم.

هوش مصنوعی: در بیابان حیرت و سردرگمی مانده‌ام، نه راهی برای حرکت دارم و نه کسی که مرا به راه درست هدایت کند.

هوش مصنوعی: امیدم را از هر کس که بود قطع کرده‌ام و اکنون به رحمت خدا پناه آورده‌ام.

هوش مصنوعی: این همه ظلم و سختی که بر من می‌رود، به خاطر این است که همیشه از محبوبم دور هستم.

هوش مصنوعی: از ظلم و ستم روزگار، مانند عراقی، اگر مرا رها کند، احساس سرگشتگی و بی‌پناهی می‌کنم.