هوش مصنوعی: یا نسیم دل‌انگیز بهار وزید، یا نسیم صبا که عطر گل‌های تتار را به مشام می‌رساند.

هوش مصنوعی: یا از نسیم سحری عطر جان‌افزایی به مشام می‌رسد یا اینکه زلف معشوقه‌ام به حرکت در می‌آید.

هوش مصنوعی: تمام این شادی و نشاط و سرزندگی در ذهن ما که خشک و بی‌احساس است، تجمع کرده است.

هوش مصنوعی: ببین که باغ من پر از گل شده است، و صبحی خوشبختی‌ام طلوع کرده است.

هوش مصنوعی: دل من به طور ناگهانی از شادی و سرور به سمت آرزو و خواسته‌ام رفت و به هدفم رسید.

هوش مصنوعی: دستش را به دور گردن شادی انداخت و پاهایش را به دامن خوشحالی کشید.

هوش مصنوعی: نفس مطبوع و دلنشین، وجود ما را از لطف و محبت خود پر کرده و جان ما را تازگی و زندگی بخشیده است.

هوش مصنوعی: در خانه‌ای آرام و راحت نشسته‌ام و سعد دینم کلید ورود به این مکان را به دست دارم.

هوش مصنوعی: سعادت و خوشبختی مانند یک فرشته است که هیچ‌کس مانند آن را در آسمان‌ها ندیده است.

هوش مصنوعی: نخست او با محبت و لطف ازلی، گروهی از صوفیان پاک و مقدس را انتخاب کرد.

هوش مصنوعی: بر آسمان آستین عبادت را گشوده و دل او به دنیا رغبت ندارد و از این دنیای فانی چیزهایی را برداشت می‌کند.

هوش مصنوعی: در نظر او، که صاحب بصیرت و درک عمیق است، در این دنیا هر چیزی که در ابتدا ناپیداست، در نهایت آشکار و نمایان می‌شود.

هوش مصنوعی: در این دنیا، انسانی با ارزش و قیمتی به‌سختی پیدا می‌شود و این چنین فردی را نمی‌توان به راحتی به دست آورد.

هوش مصنوعی: دل من که درک عمیق معانی را تجربه کرد، همراهی او را بر همه چیزهای دیگر در جهان ترجیح داد.

هوش مصنوعی: من بی‌آنکه شرابی بنوشم، مست شدم، زیرا کلماتش آنقدر لطیف و دلنشین بود که گویی آب محبت از آن چکیده می‌شود.

هوش مصنوعی: ذهن و یادم نتوانست گوهر فضیلت را حفظ کند و به همین خاطر از آن نظم و ترتیب، دانه‌ای با ارزش را دزدید.

هوش مصنوعی: آن گوهر خواست تا برای نظم و ترتیب او قربانی شود، اما عقل آن را نپسندید.

هوش مصنوعی: باید جان را برای آن پیوند دل‌نشین فدای کرد، نه اینکه به چیزهای زینتی مانند مروارید بها داد.

هوش مصنوعی: من جانم را نثار نکردم و از این بابت عذرخواهی می‌کنم، چون اصلاً جان هم به آن ارزش نداشت.

هوش مصنوعی: دعای من را به گونه‌ای گفتن که جز خداوند هیچ‌کس آن را نشنید.