امامی هروی » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۴

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>راهی ز زبان ما بدل پیوستست</p></div>
<div class="m2"><p>کاسرار جهان جان در آن ره بستست</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>تا هست زبان بسته، گشاده است آنرا</p></div>
<div class="m2"><p>چون گشت زبان گشاده آن ره بستست</p></div></div>

شمارهٔ ۵

راهی ز زبان ما بدل پیوستست
کاسرار جهان جان در آن ره بستست
تا هست زبان بسته گشاده است آنرا
چون گشت زبان گشاده آن ره بستست

هوش مصنوعی: این ابیات به رابطه زبان و بیان حقیقت اشاره دارند. شاعر می‌گوید که راهی به درک عمیق رازهای جهان وجود دارد که از طریق زبان می‌گذرد. زمانی که زبان بسته باشد، این راه باز است، اما وقتی زبان آزاد و گشاده می‌شود، آن مسیر به نوعی مسدود می‌گردد. بنابراین، درک و بیان حقیقت به نوعی با محدودیت‌های زبان در ارتباط است.

شمارهٔ ۳

شمارهٔ ۴

هوش مصنوعی: زبان ما راهی شده است برای رسیدن به دل رازهای جهان، و حقیقت در آنجا گنجانده شده است.

راهی ز زبان ما بدل پیوستست

کاسرار جهان جان در آن ره بستست

هوش مصنوعی: هرگاه که زبان بسته باشد، راه برای بیان آزاد است، اما به محض اینکه زبان گشوده می‌شود، آن راه مسدود می‌شود.

تا هست زبان بسته، گشاده است آنرا

چون گشت زبان گشاده آن ره بستست

شمارهٔ ۴

اطلاعات

برگردان به زبان ساده