هوش مصنوعی: او به یاد آورد گویی که در میدان جنگی است که مسلم به ناحق در آن کشته شد.

هوش مصنوعی: آن بی‌احترامی و ذلت او به چشمش آمد و از درد و رنجِ او، دلش پر از خشم شد.

هوش مصنوعی: دستی به سر گذاشت و آهی کشید و با صدای ناله گفت: ای فرمانده شاه.

هوش مصنوعی: آیا برخی از جان تو، جان من را قوی‌تر می‌کند و به مهر و محبت تو ایمان دارم؟

هوش مصنوعی: ای کاش که یاد حیدر در دلم باشد! دست تو شایسته‌ی ستایش است، چون تیر و کمان و قدرت در آن نهفته است.

هوش مصنوعی: از آن جایی که ما در حالتی متضاد قرار داریم، یکی در عرش و دیگری در زمین، و چهره‌هایی که از خون دچار آشفتگی هستند، نشان‌دهنده‌ی حالتی دشوار و پر از درد و رنج است.

هوش مصنوعی: از قدرت بازوی مردان پرهیز کن و از نیروی شیراوژنی نیز دوری کن.

هوش مصنوعی: افسوس که در دشت جنگ تنها مانده‌ای و هیچ‌کس به یاری‌ات نرسیده است.

هوش مصنوعی: نسیم به آرامی آن ساختمان بلند را که دشمن از بالای آن تو را به زمین می‌کوبد، پایین می‌آورد.

هوش مصنوعی: اگر آن روز من در کنار تو نبودم، دردی که تحمل کرده‌ام را فراموش نکن و به یاد داشته باش که همیشه در کنارت هستم.

هوش مصنوعی: خداوند را به خاطر همه نعمت‌ها و برکاتش، با کمال شکرگزاری و بی‌نهایت سپاس می‌گویم.

هوش مصنوعی: من کسی را از پای درآوردم، او به تنگنا و دشواری افتاد و من نیز او را در دژ محبوس کردم.

هوش مصنوعی: امروز تمایل دارم که جان و دل من تحت تأثیر عشق تو باشد، به گونه‌ای که مانند آب و گل از محبت تو سرشار شوم.

هوش مصنوعی: در دنیای زیبای آن میهمانی، من به زیبایی و لطافت می‌اندیشم و از ته دل به تو علاقه‌مندم.

هوش مصنوعی: من مانند پرنده‌ای هستم که لانه‌ام در کنار توست و با پرهای خود به سوی تو پرواز می‌کنم.

هوش مصنوعی: به من کمک کن که می‌خواهم به سوی تو پرواز کنم و در این راه آماده‌ام.

هوش مصنوعی: من جانم را به تو می‌دهم، ای آسمان روشنی‌بخش، و با عشق تو، لباس جسم را از خود می‌کَنم.

هوش مصنوعی: به یاد تو، پیاله می‌نوشم و آرزو دارم در کوی تو سکونت داشته باشم.

هوش مصنوعی: او این را گفت و سپس در عزم جنگ، آستین‌هایش را بالا زد تا به دشمن حمله کند.

هوش مصنوعی: با دستش به دسته‌ی شمشیر تیز حمله کرد و راه جنگ را بر سربازان بست.

هوش مصنوعی: او به تنهایی به دل سپاه دشمن زد، مانند شعله‌ای که در کاه بریزد و آتش به پا کند.

هوش مصنوعی: شاید به جای یک دشت پر از گور، شیر جنگی در برابر سپاه تاریک شب قرار گیرد.

هوش مصنوعی: این جمله به این معناست که یا اتفاقی ناگوار به وجود می‌آید و به مزرعه آسیب می‌زند، یا اینکه نتیجه‌ای خوشایند از زحمت‌های انجام‌شده حاصل می‌شود.

هوش مصنوعی: فردوسی، شاعر بزرگ و باارزش، که یادش زینت‌بخش دل‌هاست، ای کاش خداوند او را ببخشد و در سایه رحمتش قرار دهد.

هوش مصنوعی: به راستی برای ستایش، مختار انتخاب شده است، زیرا او در شرایط سخت و در حوادث تلخ، به درستی عمل کرده و شجاعانه وارد عمل شده است.

هوش مصنوعی: در هر حمله‌ای که از آن لشکر بدتر به وقوع می‌پیوندد، فرمانده‌ی نیرومند بسیاری را از دست می‌دهد.

هوش مصنوعی: بسیاری از زخم‌ها و ضربات ناشی از تیر و نیزه به او وارد کردند، در حالی که او در برابر ظلم و ستم اهریمن مقاوم بود.

هوش مصنوعی: تو زخم‌های ناشی از تیر را از او دور کن، چون زهر زره‌اش باعث شده که خون از او بریزد.

هوش مصنوعی: از آن خون، عشق به سرسبزی و زیبایی‌های گلستان زندگی دمید و باعث شد که شکوفه‌های زیادی از عشق در این باغ رویید.

هوش مصنوعی: آیا تو درخت سرو را دیده‌ای که چطور گل می‌آورد؟ جز به قامت زیبا و دل‌فریب فردی خوش‌نژاد، چه چیز دیگری می‌تواند چنین زیبایی را به ارمغان بیاورد؟

هوش مصنوعی: در آن لحظه‌ای که خستگی به او غلبه کرده بود، صدای ساز بلند شد و او به یاد سپهبد ابراهیم افتاد.

هوش مصنوعی: او گفت: ای برادر، الان کجایی؟ چرا از برادر دوری؟

هوش مصنوعی: تو در موصل هستی و من در کوفه، در حالیکه گرفتار و بی‌پناه هستم.

هوش مصنوعی: چون کسی نیست که به سمت تو بفرستم تا بگوید اوضاع چگونه است.

هوش مصنوعی: موهای دلربای معشوقم را همانند زهر تصور می‌کنم و با خون دل، نامه‌ای عاشقانه برای او می‌نویسم.

هوش مصنوعی: من نسیم صبح را به دست می‌سپارم تا به سوی تو بیاید و مانند پرنده‌ای آزاد پرواز کند.