هوش مصنوعی: وقتی آن رنج و زاری را از نسل احمد (ص) دید، حجاب شرم را کنار زد.

هوش مصنوعی: از ایمان خود به طور کامل قطع امید کرد و تمام نام‌های اسلامی را بی‌ارزش و پایین آورد.

هوش مصنوعی: فرمان داد تا تیغ ظالمی را از جلوی چشمان زنان دور کنند.

هوش مصنوعی: افرادی که از مسیر اصلی منحرف شده‌اند، به سادگی و به همان شیوه‌ای که او بیان کرده بود، مورد سوء استفاده و بی‌احترامی قرار گرفتند.

هوش مصنوعی: فرزند خوشبخت را به دامان مادرش سپردند و انتقام آن، به طور کامل محقق نشد.

هوش مصنوعی: تعجب می‌کنم که چرا با وجود این همه کارهای زشت که انجام می‌دهند، هنوز نشانه‌ای از آشفتگی و درهم‌ریختگی در دنیا دیده نمی‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی که سرها از یکدیگر جدا شدند و دور افتادند، تعداد آنها را شمردند و هفتاد و هشت نفر بودند.

هوش مصنوعی: و از آن‌ها به هر دسته‌ای (گروه) به اندازه‌ی نیازهایی که داشتند، خدماتی ارائه کردند تا در شهرها مشغول به کار شوند.

هوش مصنوعی: پس از آنکه لشکری با غرور و قدرت، حرم را به دور از جسم شهیدان قرار دادند.

هوش مصنوعی: شاه بیمار با حالتی نزار به همراهی او به سمت کوفه می‌راند.

هوش مصنوعی: هنگامی که کاروان به راه افتاد، صدای هدایت‌گر بدون سر، نشان‌دهندهٔ وقوع چیزی مهم و خطرناک است.

هوش مصنوعی: با هر دو زانو به سمت قبله نشست و دست‌ها را به سوی خداوند بالا برد.

هوش مصنوعی: از نای، صدای اذان بلند شده که کاروان بی‌نوا را به خداحافظی می‌خواند.

هوش مصنوعی: به‌محض شنیدن صدای تکبیر آن مرد بزرگ، شلوغی و هیاهو در کاروان آغاز شد.

هوش مصنوعی: دلتنگان از غم به فریاد و ناله پرداخته‌اند و مانند دریایی که خروش می‌کند، به جوش و خروش آمده‌اند.

هوش مصنوعی: از ناله‌های دلخراش آن زنان، صدای زنگ جرس به گوش می‌رسد و شتر در سکوتی عمیق به ناله و فغان پرداخته است.

هوش مصنوعی: زینب، بانویی که در مصیبت و سختی به سر می‌برد، با حالت زاری و اندوه به زمین ناله می‌زد و از درد و رنجی که بر او گذشته، سخن می‌گفت.

هوش مصنوعی: در دامن تو پادشاهی که در خواب خود در خون غوطه‌ور است، قرار دارد. او مهمان توست و تو باید از او به خوبی نگهداری کنی.

هوش مصنوعی: تو آن آسمانی هستی که در تاریکی عمیق، مانند هفتاد و هشت خورشید در خواب به تو پناه آورده‌اند.

هوش مصنوعی: در این بیت شاعر به وضعیت افرادی اشاره می‌کند که بدون وجود حقیقی و هستی، تلاش می‌کنند که از دست رفته‌ها یا نداشتن‌ها بپوشانند و خود را بپوشند. به نوعی می‌توان گفت که اگر چیزی در وجود نداشته باشند، حتی کفن هم برایشان بی‌معنا خواهد بود. به این ترتیب بیان می‌شود که ملبس شدن به پوشش و ظاهر در صورتی ممکن است که واقعیت و بدن وجود داشته باشد.

هوش مصنوعی: تو مانند تن و پیکر یک شاه هستی که جان او را در درون خود پنهان کرده‌ای.

هوش مصنوعی: او را در آغوش بگیر و آرامش بده، تا از درد و رنجی که تحمل کرده، بهبود یابد و دوباره به زندگی امیدوار شود.

هوش مصنوعی: او را از تابش گرم خورشید محافظت کن و اگر می‌توانی به او آب بده.

هوش مصنوعی: از خون بی‌گناه علی اصغر تنها لاله و گل می‌روید و نه گیاه دیگری.

هوش مصنوعی: راهی کن چهره‌ات را از رنگ خون داماد، مانند اینکه جانش را در آغوش تنگ خود می‌کشی.

هوش مصنوعی: از خون علی اکبر، جوان، بر دامن خود رودخانه‌هایی جاری کن.

هوش مصنوعی: بدنهای کشته‌شدگان را بیشتر از هر چیز دیگری محافظت کن، زیرا ارزش و اهمیت پاسداشت آنها بیشتر از همه است.

هوش مصنوعی: کسی که شجاعت و دلیری دارد، نمی‌تواند خود را رها کند و به مراقبت از خویشتن بپردازد.

هوش مصنوعی: تو همواره در زندگی من حضور داری، مثل دوستی نزدیک که در هر لحظه همراه من است. من نیز هر لحظه به سوی تو می‌آیم و با درد و اندوه خود، پیام‌های دلنشینم را برایت می‌فرستم.

هوش مصنوعی: خبر خوشی را از من به کسی که دوستش داری برسان و رازهای دل را با برادر تو در میان بگذار.

هوش مصنوعی: بدان که جان تو با خون پاکی که بر چهره‌ات نشسته، به عرش بلند در روز قیامت خواهد رسید.

هوش مصنوعی: او این را گفت و همراه آن کاروان، ناچار به سمت کوفه حرکت کرد.

هوش مصنوعی: وقتی که خورشید در غرب غروب کرد، نورانی بودن آن مانند اسیری در چنگال شیطان شب شد.