هوش مصنوعی: سر بانوان بهشت، یعنی بالاترین مقام و برترین جایگاه بهشت، متعلق به دختری است که از خانواده‌ای با اصالت و دین‌مدار آمده است.

هوش مصنوعی: او با اشک‌هایی که از چشمانش سرازیر شده، روحش را گرفته و با یک دست افسار و با دست دیگر رکاب اسب را گرفته است.

هوش مصنوعی: در اینجا، شخصی به سمند نبی، اسب سرافراز پیامبر، می‌گوید. او از سمند می‌خواهد که به او کمک کند و در حقیقت به عظمت و جایگاه پیامبر یثرب اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: ای باد خنک و دل‌انگیز عشق، ای پرچم‌دار آسمان عشق.

هوش مصنوعی: چرا این آسمان بلند را که تو به آن افتخار می‌کنی، به زمین انداختی؟

هوش مصنوعی: وقتی که دوش تو از بار عشق خالی شد، چرا از فرمانده عشق دور شدی؟

هوش مصنوعی: چرا برای او سایبانی نساختی تا کمتر زیر آفتاب بسوزد و آسیب ببیند؟

هوش مصنوعی: تو مانند آن کسی هستی که بر روی خاکی تکیه داده و اکنون دیگر نمی‌توانی از او بالاتر بروی و به خودت تکیه کنی، همان‌طور که تیرهای چهارپر نمی‌توانند به خودشان تکیه دهند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که تو با شجاعت و قدرت به این در حمله کردی و در نتیجه، خودت را در خون غوطه‌ور کردی.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که مرگ و جدایی محبوب باعث شده که زندگی و زیبایی او از بین برود. این احساس غم و اندوه مانند افتادن ماه از آسمان است، که به زیبایی و روشنایی زندگی رنگ باخت.

هوش مصنوعی: از این که با آمدنت آرامش من را بردی، حالا که دوباره برگشتی، بدون تو آرامش من در دسترس نیست.

هوش مصنوعی: بیا تا بر رکاب تو بوسه بزنم، زیرا چهره تو به خون شاه رنگین شده است.

هوش مصنوعی: بوی موی زیبای تو را استشمام می‌کنم که شبیه بوی حسین (ع) است.

هوش مصنوعی: متاسفانه دیگر هیچ آبی در چشمانم باقی نمانده که بخواهم با آن موی تو را از خون رنگین کنم.

هوش مصنوعی: کاش روزگار طوری نمی‌گذشت که من تو را این‌گونه بدون سوار ببینم و به یاد تو نباشم.

هوش مصنوعی: اگر روزی تو را در خواب ببینم، به من صبر و تحمل می‌دهد که قبل از این نیز شاهد رفتن تو بوده‌ام.

هوش مصنوعی: حالا که این موقعیت برایم پیش آمده، چه کار باید بکنم؟ آیا باید مانند مجنون به بیابان بروم و به عشق و احساساتم بپردازم؟

هوش مصنوعی: اما من چه می‌توانم بکنم برای فرزندان شاه که جز من هیچ پناهی ندارند؟

هوش مصنوعی: آیا دیگر نمی‌چرخم و دور نمی‌شوم؟ آیا به خاک خودم نیاز دارم که از آن عبور کنم؟

هوش مصنوعی: چطور می‌توانم بدون برادر زندگی کنم؟ کاش عمرم پایدار باشد.

هوش مصنوعی: در این روز شلوغ و پر هیجان، من به تازگی به دنیا آمده‌ام و هیچ نسبتی با نیا و پدر ندارم.

هوش مصنوعی: از مدت‌ها پیش، هر کسی که بی‌پناه و بی‌یار بود، در سایه فرمانروایی من پناه می‌گرفت.

هوش مصنوعی: امروز دیگر در این دنیا جای امنی برای من وجود ندارد و به همین خاطر مثل پادشاهی که قدرت و حاکمیت خود را از دست داده، به بندگی و تسلیم در آمده‌ام.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم در آینده چه کنم، زیرا هیچ‌کس نیست که در کنارم باشد و از من حمایت کند.

هوش مصنوعی: وقتی که لشکر دشمن به سمت محل استراحت ما حمله کند، چه تدبیری باید برای این بچه‌ها بکنم؟

هوش مصنوعی: زمانی که آن فریاد و ناله به گوش بانوان رسید، سمند پادشاه به شدت ناله‌کنان و درمانده شد.

هوش مصنوعی: او دوباره به سوی میدان کشتار رفت و با احترام و محبت، بوسه‌ای به پای شاه زد.

هوش مصنوعی: خداوند با سلامی به دنیا، مانند سیلی که به سمت رودخانه می‌جوشد، به سوی خویش می‌رود.

هوش مصنوعی: او خود را به آب فرات انداخت و از آن سو بیرون آمد و به دشت رسید.

هوش مصنوعی: هیچ کس دیگری او را در دنیا ندید، تو گفتی که شاید به آسمان پرواز کرده است.