هوش مصنوعی: وقتی پرده کنار رفت و نور به اتاق تابید، همسر بر بالین شوهرش حاضر شد.

هوش مصنوعی: تن او که در زخم‌ها و آسیب‌ها مملو از درد است، به سینه‌اش فشار داد و با ناله‌ای غم‌انگیز، دل‌دردش را به گوش همه رساند.

هوش مصنوعی: خون از بدن سرخ او برخاست و آن را بر موهای روی این حیرت‌انگیز مالید.

هوش مصنوعی: او می‌گوید: ای مهربان، من که خون تو بر صورت من مثل گلاب جاری شده است.

هوش مصنوعی: جز من، هیچ عروسی نیست که بگوید بر رویش رنگ سرخی از خون شوهرش نهاده شده است.

هوش مصنوعی: به خاطر زیبایی چهره‌ام هر روز شکرگزاری می‌کنم و به درگاه خداوند سپاس می‌گویم.

هوش مصنوعی: من به حوران بهشتی احترامی عمیق قائل هستم و آن را به پیامبر بزرگوار (ص) نسبت می‌دهم.

هوش مصنوعی: من به بهشت چنان هجومی می‌زنم که بر پاکی و بزرگی حضرت زهرا (س) نماز می‌خوانم.

هوش مصنوعی: بگویم که ای بانوی پاک من، جانم فدای پسر تو شده است.

هوش مصنوعی: سپس آن جسم آسیب‌دیده را در آغوش کشید، مانند اینکه جانش را در آغوش گرفته باشد.

هوش مصنوعی: سر و گل بهاری می‌گفت، من و از غم تو مانند بلبل ناله می‌زنم.

هوش مصنوعی: بعد از تو هیچ گونه زندگانی برای من نیست و در این دنیا خوشحالی‌ای وجود ندارد.

هوش مصنوعی: آیا وجود تو می‌تواند من را زنده نگه دارد؟ چه زنده دلی و چه شرمنده‌ام!

هوش مصنوعی: من بنده بدی می‌شوم، مثل شمر پلید، و از دل، فریادی بلند می‌زنم.

هوش مصنوعی: اگر کسی در حال ناله و شکایت است، باید تلاش کند و اقداماتی انجام دهد تا به جایی برسد که از وضعیت فعلی خود راضی باشد.

هوش مصنوعی: یک ظالم به سراغ او آمد و دشمنی کرد، در حالی که او به شوهرش وابسته بود.

هوش مصنوعی: چرا ای بی وفا، آسمان پس از مرگ مانند شهیدان باقی مانده‌ای؟

هوش مصنوعی: ای گلشن، تو که به زندگی و شکوفایی می‌پردازی، مگذار که من جز درد و رنج چیز دیگری را تجربه کنم.

هوش مصنوعی: نغمه‌های پرندگان را در باغ به غنیمت نگیر و آن را از خود موزون نکن، چرا که قد بلندی مانند سرو در باغ دارم که خود به تنهایی زیبایی را به ارمغان می‌آورد.

هوش مصنوعی: شکستن دل و دردی که از زندگی دارد، او به دنبال آرامش و آسایش در این دنیا می‌گردد.