هوش مصنوعی: وقتی تیغ زرین خورشید در آغوش شب پنهان می‌شود، شب مانند سایه‌ای تاریک ظاهر می‌شود.

هوش مصنوعی: جهان به عنوان یک پهلوان، نشان از وفا و صداقت را در خود دارد؛ که این نشان، از طریق فرزند عموی خجسته پیامبر مصطفی (ص) به ارث رسیده است.

هوش مصنوعی: در یک لحظه به اطراف خود نگاه کرد و به خاطر تنهایی‌اش کمی اشک ریخت.

هوش مصنوعی: او با خودش می‌گوید که ای افسوس، امید من مانند خورشید در پشت ابرها پنهان شده است.

هوش مصنوعی: بهتر است که در پی خواسته‌های خوب باشی و از نشانه‌های بد دوری کنی، زیرا نه یک راه حل و نه یک هدایت تنها کافی نخواهد بود.

هوش مصنوعی: ای کاش که دور از وطن و سرزمین خود نباشم و در این مرز به کسی روی آورده‌ام که فقط به درد دل من گوش می‌دهد.

هوش مصنوعی: آسمان بلند مرا از مقام و مرتبه‌ام پایین آورده و از دامان پادشاهی جدا کرده است.

هوش مصنوعی: نه باید سریع بروی و نه باید درنگ کنی، مبادا کسی مانند من در تنگنا قرار گیرد.

هوش مصنوعی: از چه کسی کمک بخواهم و کجا بروم؟ چه کسی می‌داند من چه غمی در دل دارم؟

هوش مصنوعی: او با صدای بلند و همراه با گریه می‌گفت که در خانه‌اش اتفاقی عجیب و غیرمنتظره رخ داده است.

هوش مصنوعی: دلش به سمت آن خانه کشیده شد و با فکر به آنجا رفت و مدتی در همان جا ماند.

هوش مصنوعی: زن ناتوان در خانه‌ای کوچک و تنگ زندگی می‌کند و سال‌هاست که از آنجا عبور کرده، در حالی که زمان زیادی سپری شده است.

هوش مصنوعی: او از نعمت‌های خوشبختی برخوردار است، چون به او بدی نمی‌رسد و نامش به‌خاطر وجود بانوی بزرگ و خوشبختی در بهشت، فرخنده است.

هوش مصنوعی: علیرغم اینکه او زن سال‌خورده‌ای بود، اما از صد مرد شیر دل بهتر بود.

هوش مصنوعی: در درون دل او عشق به خاندان پیامبر نهفته است که باعث می‌شود دین او همچون مریم مقدس خالص و پاک شود.

هوش مصنوعی: زمانی که بر در ایستاده بود و نگران و دل‌نگران به دنبال خبری از فرزندش بود.

هوش مصنوعی: بدان که در میدان نبرد، وقتی سپهبد فرخ به جلو می‌رود، زن آشنا و آشنای خود را می‌بیند و مرد بیگانه‌ای را نیز پیدا می‌کند.

هوش مصنوعی: جوانی غریب در نظرش ظاهر شد، او به خاطر اندوهی که دارد، سرش را در چادر خود پنهان کرده است.

هوش مصنوعی: به او گفت: با یک دنیا خجالت و شرم، ای مرد، تو با زحمت و سختی همراه هستی.

هوش مصنوعی: چرا به این شکل ایستاده‌ای؟ به چه دلیلی در گرداب غم گرفتار شده‌ای؟

هوش مصنوعی: در شب، افرادی که باهوش و دانا هستند، در کوچه‌های بیگانه و ناآشنا نمی‌توانند به خوبی باقی بمانند.

هوش مصنوعی: او گفت که برای سه بار از براوی پاسخ نگرفت، در حالی که یل نامجوی سوال کرده بود.

هوش مصنوعی: در نهایت، او به ناچار به زن گفت: "چه چیزی را از من پنهان می‌کنی؟"

هوش مصنوعی: من در این شهر هیچ خانه‌ای ندارم که بتوانم مدتی در آن آرامش پیدا کنم.

هوش مصنوعی: من تنها و بی‌کس هستم و افکار غم‌انگیزی به سرم می‌زنند، در حالی که مشکلات و سختی‌ها مانند بارانی از آسمان بر سرم می‌ریزد.

هوش مصنوعی: امشب اگر به من پناه بدهی و راهی به خانه‌ات نشان دهی، بسیار خوشحال می‌شوم.

هوش مصنوعی: برای این عمل نیک، پاداشی از سوی خدا به تو خواهد رسید که به طرز خاصی محسوب می‌شود و تو می‌توانی در روزهای آینده از آن بهره‌مند شوی.

هوش مصنوعی: او زن نیکو پاسخ داد: ای مرد خردمند و شجاع.

هوش مصنوعی: کدام شهر متعلق به توست و نامت چیست؟ اصل و نژاد تو از کجا و چه چیز پاکیست؟

هوش مصنوعی: تو با کلامت، دل مرا سوزاندی، پس نگران نباش و رازهای پنهان را بازگو کن.

هوش مصنوعی: سپهبد به او گفت: من گوهر نیکو و باارزشی هستم و از نسل هاشم، که از نام آوران و بزرگ‌زادگان است.

هوش مصنوعی: من به خوبی می‌دانم که نامم مسلم و پدرم عقیل است، که برادر پدر ساقی چشمه سلسبیل است.

هوش مصنوعی: وقتی آن زن پارسا این سخن را از مرد بزرگ و صاحب‌نظر شنید، تحت تأثیر قرار گرفت.

هوش مصنوعی: به زمین افتاد و بوسه‌ای به پای جوان شجاع زد.

هوش مصنوعی: او با مژگانش گرد و غبار راهش را به خانه‌اش برد.

هوش مصنوعی: به او گفتم که نور امیدم به وجود آمده است و اکنون مانند خورشیدی در خانه‌ام آرامش یافته‌ام.

هوش مصنوعی: چهره تو چون خورشید درخشانی است که باعث روشنی و زیبایی خانه‌ام شده و زندگی‌ام را پر از بهشت کرده است.

هوش مصنوعی: او به فراوانی در این شرایط او را نوازش می‌کرد و در گنجینه‌ی خانه‌اش نشاندش.

هوش مصنوعی: در زمانی که میهمان مناسب وجود داشت، یکی سفره‌ای را تزیین کرد.

هوش مصنوعی: جز مقدار کمی، آن پهلوان بی‌همتا از خوراکی‌های سفره نوال بهره‌مند نشد.

هوش مصنوعی: پس از آن، با آرامش و آسایش، در خانه‌ی خداوند به پرستش می‌پردازم.