هوش مصنوعی: مانند خضر، آب حیات را از محبوبان یافتم. اگرچه من بی‌جان بودم، اما از آنها، سرمایه‌ای برای جانم به دست آوردم.

هوش مصنوعی: من به مانند یک مور هستم که عشق به آن لب شیرین را در دل دارم. از آن لب به سوی علم و دانایی رهنمون شدم و به سبب آن به سلطنت سلیمان رسیدم.

هوش مصنوعی: دل خود را به عشق دوست سپردم و با این احساس، به آرامش و کمال رسیدم.

هوش مصنوعی: سال‌ها در تاریکی زلف او دل من سرگردان و مضطرب بود تا این که به لعل او، نشانه‌ای از آب حیات پیدا کردم.

هوش مصنوعی: دل گمشده‌ام را که در وجودم عزیز بود، به دنبال آن در چاه گودی گردن یافتم.

هوش مصنوعی: اسکندر و جم هر کدام چیزهایی را در آیینه و جام مشاهده کردند، اما من از نوری که از چهره محبوبم می‌تابد، دو برابر آنچه آنها دیدند، یافتم.

هوش مصنوعی: در این بیت، شاعر به توصیف حالتی می‌پردازد که در آن انسان‌ها از یکدیگر جدا شده‌اند و وجود خود را از هم تفکیک کرده‌اند. او با اشاره به زیبایی و نور ماه، خود را به مانند پود و تار می‌بیند که در برابر آن نور زیبا قرار دارد و به طور خاص به نرمی و لطافت اشاره می‌کند. در کل، احساس جدایی و نازکی در زندگی و نیز زیبایی و درخشندگی را بیان می‌کند.

هوش مصنوعی: از نگاه دلربای او، که چشمانش مانند نرگس سیاه است، به طریقی گمراه شدم و در این مسیر، متوجه شدم که آن فریبنده، همکار شیطان است.

هوش مصنوعی: من در ابتدا مانند ذره‌ای کوچک بودم که به راحتی در دنیای وسیع قرار می‌گرفتم. اما اکنون به لطف محبت و توجه پادشاه خراسان، به این جایگاه نائل شده‌ام.

هوش مصنوعی: خداوندی که من به واسطه محبت او احساس شکوفایی و شادابی کردم و وجودم مانند غنچه‌ای در گلزار زندگی شکفت.

هوش مصنوعی: ولی حق، که خاستگاهش خاک توس است، من از او توانستم بنای ایوان کیوان را در فرودین بیابم.

هوش مصنوعی: یک شب در باغ بهشت او، خواب دیدم که خودم را در حالتی به خواب، دیدم. در آنجا مانند احمد، پیامبر، به حریم خداوند رسیدم.

هوش مصنوعی: از ارزشمند بودن کرامت و بزرگواری که از دستان او جاری می‌شود، دریافتم که مردم را در دریایی از نیکی و مهربانی غرق کرده است.

هوش مصنوعی: او سفره‌ی نعمتش را در بهشت برای مهمانانش گسترده است و من در آن سفره‌ی پرنعمت، به وضوح و با اطمینان مهمان شدم.

هوش مصنوعی: اگر بخواهم از نظر ظاهری صحبت کنم، می‌توانم بگویم که این تجربه را داشتم، اما واقعاً نعمت‌ها و لذایذ در دنیای شکلی و معنوی از آن سفره بهره‌مند شدم.

هوش مصنوعی: او تجلی‌گاه دین است و من در دل خود، در زمان طواف پیرامون او، خارهای تیز و ناهموار را یافتم.

هوش مصنوعی: وقتی که چشم دل خود را باز کردم تا به دیدن آفرینش و جهان بپردازم، متوجه شدم که عرش خداوند در اطراف این حریم، در حال حرکت و جولان است.

هوش مصنوعی: وقتی درگاه بلند مرتبه تو را دیدم، احساس کردم که خودم را در کنار خاک آن درگاه می‌دانم و هیچ تفاوتی میان ما وجود ندارد.

هوش مصنوعی: روح مانند گلی پژمرده به نظر می‌رسیدم، اما وقتی که از محبت و ظرافت تو بهره‌مند شدم، شاداب و سرزنده شدم مانند بارانی که از ابر می‌بارد.

هوش مصنوعی: برای لذت زائران کوی او، باغ رضوان را به شکل خیابان‌هایی زیبا زینت داده بودند و من در این خیابان‌ها گام می‌زدم.

هوش مصنوعی: الفت و نزدیکی به او باعث شد که در دنیای تاریک، نشانه‌هایی از نور و روشنی را ببینم که مانند هفت چراغ در یک شبستان درخشان هستند.

هوش مصنوعی: وقتی که با چشم یقین به حقیقت نگاه کردم، در وجود انسان متوجه وجود خدا شدم.

هوش مصنوعی: تمامی آیات قرآن به نوعی در ستایش و توصیف خداوند است و من این ستایش را از آیات قرآن آموخته‌ام.

هوش مصنوعی: ای خداوندی که وقتی مقام تو را مقایسه می‌کنم، به این نتیجه می‌رسم که بر بالای جهان امکان، تختی بزرگ و بی‌نظیر داری.

هوش مصنوعی: چرخ طبیعت به خاطر او بر زیبایی‌هایش افزوده شده و من در زینت لباسش هلال و خورشید را مشاهده کردم، همچنین در گوی گریبانش چیزی دیدم که نماد زیبایی و درخشندگی است.

هوش مصنوعی: من از آتش دوزخ نمی‌ترسم، زیرا مانند ابراهیم، به خاطر محبت تو از آتش گلستان بهره‌مند شده‌ام.

هوش مصنوعی: ای پادشاه، مرا در آن جهان کامیاب کن، زیرا از لطف تو هر چه در این دنیا آرزو داشتم، به آن رسیدم.

هوش مصنوعی: در روز قیامت، به خاطر این سخنان، نزد پروردگار خود مقام و شایستگی دریافت بخشش را پیدا کردم.