هوش مصنوعی: به او گفتم: چرا اندام من لاغر شده است؟ او پاسخ داد: از عشق تو، من هم مانند مویی لاغر شدم.

هوش مصنوعی: به او گفتم: چرا در جوانی پشت من این‌قدر پیچیده و درهم است؟ او پاسخ داد: این به خاطر آن است که موهای من همچون حلقه‌ها و پیچش‌هاست.

هوش مصنوعی: به او گفتم: چرا غم همچون یک چاقوی تیز به جانم آسیب می‌زند؟ او پاسخ داد: این به خاطر آن است که مژگان من مانند چاقویی تیز بر قلبم فرود می‌آید.

هوش مصنوعی: به او گفتم: چرا من اشک می‌ریزم و کامم تلخ است؟ پاسخ داد: به خاطر یادآوری کسی که لب‌هایش شیرین‌تر از شکر بود.

هوش مصنوعی: به او گفتم: چرا دل من اینقدر درد دارد و پاره پاره است؟ او پاسخ داد: به خاطر زیبایی ابروهایت که همچون خنجری زهرآلود است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: چرا زیبایی تو مثل کمان به سراغ من آمده است؟ او پاسخ داد: به خاطر چشمان زیبای ترکان است که مرا مانند کمان می‌سازد.

هوش مصنوعی: به او گفتم: به اشک‌ها و چهره‌ام بخند، به خاطر عشق‌ات. او در پاسخ گفت: هیچ‌کس نمی‌تواند مرا با پول و ثروت فریب دهد.

هوش مصنوعی: گفتم به او: یکی از جانبازان خود را بشمار تا به من بپیوندد. او پاسخ داد: این حرف نادرست است، زیرا جانم را ترک نمی‌کنم.

هوش مصنوعی: به او گفتم: بگذار جامی از شراب خالص بر من بریزی. او پاسخ داد: برای من، آنچه از شراب میگون است، خوشایندتر است.

هوش مصنوعی: گفتم به او: رنگ اشک من مثل مرجان است، چه کسی این گوهر را برایم فراهم کرده؟ او جواب داد: کسی که این مرجان پرگوهر را به من داده است.

هوش مصنوعی: گفتم: یک شب در آغوش تنگ تو را در خواب می‌گیرم. او پاسخ داد: چه زمانی غیر از خورشید می‌تواند هم‌خوابه‌ی من باشد؟

هوش مصنوعی: گفتم: دوست دارم یک بار دیگر زیبایی‌های گلستان را ببینم. او جواب داد: بهتر است که به جای آن، روی زیبای من را تماشا کنی.

هوش مصنوعی: به او گفتم: بوی خوش عطر را بر موهایت بکن. او پاسخ داد: بوی زیباتر از زلف‌های تو به من می‌رسد.

هوش مصنوعی: به او گفتم: من را هم جزو خدمتگذاران خودت حساب کن. او پاسخ داد: جایگاه من بر روی آسمان‌ها است و ستاره‌ها خدمتگزار من هستند.

هوش مصنوعی: به او گفتم: با این بدن زیبا چرا دل‌ت سنگین است؟ او پاسخ داد: این ویژگی از ابتدا با من بوده و به خاطر مادرم است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آیا هیچ بر جان و دلم رحم نخواهی کرد؟ او پاسخ داد: رحم به دل کافر چه معنا دارد؟

هوش مصنوعی: به او گفتم: ای زیبای سخت دل، زیبایی تو دل مرا می‌رباید. او پاسخ داد: چنین زیبایی دل‌ربا، حقیقتاً از جانب داور است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: ای ماه، کنارم بنشین و نشانی از خودت به من بده. او در پاسخ گفت: اگر ماه را بر زمین بگذاری، مرا در آغوش خواهی گرفت.

هوش مصنوعی: من به او گفتم که از بهشت و چشمه کوثر برایم دلیلی بیاور. او پاسخ داد: همین که چهره و لب‌های آن بهشت و کوثر در من وجود دارد، خود دلیلی است کافی.

هوش مصنوعی: گفتم: این تاج خوشبو که بر سرت است به چه دلیلی بر روی تو قرار دارد؟ او گفت: این تاج هدیه‌ای است از خاک پای پادشاه که به من داده شده است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: بگو کدام پادشاه را باید ببوسم؟ او پاسخ داد: پادشاهی که محبتش در دل من پنهان شده است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آن شاهی که نامش ناصرالدین است. او پاسخ داد: تو با این نام، جانم را زنده کردی، این نامی است که جانم را پرورش می‌دهد.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آن پادشاهی که بگوید آسمان، مقر فرمانروایی من است. او پاسخ داد: آن خسرو (پادشاه) که بگوید ستاره‌ها سپاه من هستند.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آیا می‌توانی ستایشی برای او بسازی؟ پاسخ داد: خود ستایش او از تمامی فکر و اندیشه‌ام بیشتر است.

هوش مصنوعی: گفتم: آیا می‌توانی در جنگل توصیفش راهی پیدا کنی؟ او پاسخ داد: نیرویی برای تلاش در این کار ندارم.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آیا نشانه‌ای از روشنایی و دانایی پادشاه داری؟ او پاسخ داد: من آنقدر توانایی ندارم که ماه و خورشید را تسخیر کنم.

هوش مصنوعی: به او گفتم: از مقام والای او چه اطلاعاتی داری؟ پاسخ داد: من به اندازه‌ای از عرفان و مقام پیامبر بالا نیستم که به معراج او پی ببرم.

هوش مصنوعی: از او پرسیدم آیا درباره‌ی دنیای بزرگی که پر از generosity و سخاوت است چیزی می‌دانی؟ او پاسخ داد: اگر بخواهی می‌توانی در این دریای وسیع غرق شوی.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آیا چیزی از پیروزی‌های شاه می‌دانی؟ او پاسخ داد: وقتی داستان شاهنامه به یاد من می‌آید، هیچ چیز دیگری برایم مهم نیست.

هوش مصنوعی: به او گفتم: درباره ستایش خسرو و خاندانش صحبت کن. او پاسخ داد: اگر عقل من از شدت اضطراب نباشد، سخن می‌گویم.

هوش مصنوعی: گفتم: از میان کسانی که زیر سایه سلطان هستند، چه کسیست؟ او پاسخ داد: مسعود، همان کسی که سایه کمک او بر سر من است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آیا می‌توانی چیزی از خوش‌شانسی او بگویی؟ جواب داد: بله، اگر خوش‌شانسی او به من کمک کند.

هوش مصنوعی: به او گفتم: ترس خود را کنار بگذار و از جان شکار حرف بزن. او پاسخ داد: اگر آن اژدها به جای خود باقی بماند، جرأت من نیز همین‌قدر است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: از آن وسعت بگو که در آن روز قیامت برپا می‌شود. او پاسخ داد: این یادآوری تو مرا به یاد آن میدان محشر انداخت.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آیا هیچ‌وقت یاد خورشید را با رأی او فراموش نمی‌کنی؟ گفت: برای من با آن چشمان نابینایم هیچ کاری با خورشید نیست.

هوش مصنوعی: به او گفتم: این پادشاه همچون اسکندر نیست. او در جواب گفت: ذکر اسکندر برای من بی‌احترامی است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: کدام یک بهتر است، قرارداد پادشاه یا قرارداد سنجر؟ پاسخ داد: قرارداد او برای من از قرارداد سنجر بهتر است.

هوش مصنوعی: به او گفتم که علت خشم او چیست که باعث آتش‌سوزی می‌شود؟ او پاسخ داد: اگر بگویم، باعث می‌شود که جهنم من را رها کند.

هوش مصنوعی: گفتم: مسعود عادل‌تر است یا نوشیروان؟ او پاسخ داد: من قصه‌ی کسری را از حفظ دارم.

هوش مصنوعی: به او گفتم: هر کشوری به برکت عدل و انصاف او رشد کرده است. پاسخ داد: اما دارالدوله (دارایی و کشور من) چه می‌شود؟ کجا می‌تواند کشور من باشد؟

هوش مصنوعی: به او گفتم: فرماندهی عادل را برای این سرزمین تعیین کرده‌اند. او گفت: چه خوب، از آن خبر خوش به من اطلاع بده.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آیا حسام الملک لقب سلطان را دارد؟ او پاسخ داد: تیغ شادی من به خاطر این خبر پرارزش است.

هوش مصنوعی: گفتم آیا نشانی از امیر داری؟ او پاسخ داد: نشانه من، زیبایی چشمانم است که مثل تیغی تیز است و تو را شکار می‌کند. به من نگاه کن تا متوجه شوی.

هوش مصنوعی: به او گفتم که از رفتار او با خودت نگرانم، او پاسخ داد: اگر بوی زلف من را که مانند عنبر است احساس کنی، به من احساس نزدیک‌تری خواهی داشت.

هوش مصنوعی: به او گفتم: آیا شعری به این زیبایی در وصف میر دیده‌ای؟ او پاسخ داد: نه، هرچند شعرها بسیار زیاد است، اما این شعر از همه آنها برای من خاص‌تر است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: پیش از این، کسی این‌گونه در مدح دیگری صحبت نکرده است. او پاسخ داد که نه، من چیزی از هیچ یک از دانشمندان به یاد ندارم.

هوش مصنوعی: به او گفتم: کسی می‌تواند در این هنر ستایشی بگوید؟ او پاسخ داد: اگر کسی الهام بگیرد، باید به او گفت که کافر است.

هوش مصنوعی: به او گفتم: این ثنای تو باعث حفاظت از هر آسیب است. او پاسخ داد: برای اینکه آن را به صورت حرز درآورم، آن را در دفتر من بنویس.

هوش مصنوعی: به او گفتم: عمر ملک جاودان را از خداوند بخواه. او پاسخ داد: این آرزو را از خداوند بزرگ خود نمی‌توان خواست.

هوش مصنوعی: به او گفتم: همیشه در سایه سلطانی پایدار بمان. او پاسخ داد: این امیدی است که من از تغییرات ستاره‌ها دارم.

هوش مصنوعی: به او گفتم: امیدوارم که آینده‌ام پر بار و خوش­سرسبز باشد. او پاسخ داد: برای رسیدن به خواسته‌هایم، این تلاش و زحمتی که می‌کشم، می‌تواند ثمربخش باشد.