هوش مصنوعی: من به آزادی ابراز عشق می‌کنم، چون عاشق توام که همچون گلی زیبا و خوشبو در چهره‌ات نمایان است.

هوش مصنوعی: اگر کسی مانند من به خاطر محبت تو دچار جنون و عشق نشده باشد، پس چرا همچنان مانند من دائماً به پای تو افتاده است؟

هوش مصنوعی: هیچ‌کس را نمی‌بینم که به بلندی تو برسد، جز کمند زلفی که بر روی هم افتاده است و آن هم تنها به خاطر نزدیکی توست.

هوش مصنوعی: هر کسی که از من پرسید خط سیاه تو چیست، جواب داد که این نشانه‌ی محبت و درد دل توست که برای من ارزشمند است.

هوش مصنوعی: زرگران به خاطر زیبایی و جذابیت چهره‌ی تو، نقره را به شکل خاصی ساخته‌اند و آن را می‌سوزانند تا به رنگ مشکی زینت‌بخش چهره‌ات شود.

هوش مصنوعی: دل من، که قبلاً مکان تو بود، اکنون پر شده از سیلاب غم و ویرانی است. چگونه می‌توانم بگویم که این ویرانه، هنوز هم جای توست؟

هوش مصنوعی: در دل خود جا بگیر، مانند الف که از دیرباز این مکان و آرامش، پرورشگاه و محل امن او بوده است.

هوش مصنوعی: این بیت به بیان این نکته می‌پردازد که شاعر از وجود موجوداتی همچون حوری و پری در جهان بی‌خبر است و تنها چیزی که می‌داند این است که هیچ کس نمی‌تواند همتای محبوب او باشد. به نوعی، او زیبایی و ویژگی‌های محبوبش را فراتر از همه موجودات می‌داند و این احساس خاص و منحصر به فردی را برای خود تعریف می‌کند.

هوش مصنوعی: دل من از من دور شده، به گونه‌ای که گویی از وجود من بی‌خبر است. اکنون او را دیدم، بنابراین بیا و از زلف‌های زیبای او استفاده کن.

هوش مصنوعی: گفتم: ای کسی که از من دور شده‌ای، آیا اصلاً به یادم می‌افتی؟ او پاسخ داد: از عشق او چگونه می‌توانم به تو فکر کنم؟

هوش مصنوعی: اگر ابن یمین جانش را در راه تو فدا کند، نگران نباش؛ زیرا آن کس که در اثر شور و هیجان تو به کشتن می‌رسد، جاودانه زنده است.