هوش مصنوعی: زمانی که آفتاب در سایه زیبایی و زلف‌های تو پنهان شد، قلب من به اندازه یک ذره دچار اضطراب و آشفتگی شد.

هوش مصنوعی: هر کسی که زیبایی و پیچش زلف تو را وصف کند، نمی‌تواند در این کار اشتباه کند و سخنش بر مسیر درست قرار خواهد گرفت.

هوش مصنوعی: زلف تو مانند سنبل خوشبو است که بوی عطرش مانند عنبر است و جز درد و عذاب، چیزی از عطر خالص در آن نیست.

هوش مصنوعی: از لطافت و نازکی پوست تو، دل آدمی نمایان می‌شود، همچنان که سنگریزه‌ای در دل آب نمایان است.

هوش مصنوعی: می‌خواهم که همچون جانم در آغوشت باشم، اما بدون طلا و نقره نمی‌توان به خواست دلم رسید.

هوش مصنوعی: وقتی که چنگ به پیش من نواخته می‌شود، غم دائمی به سراغم می‌آید، همان‌طور که نواختن رباب باعث خالی شدن کیسه‌ای می‌شود که از ناملایمات ناشی از بی‌عدالتی به وجود آمده است.

هوش مصنوعی: دل من آرزوی نوشیدن جام سرخ تو را دارد، اما چگونه می‌توانم از این ناخلف که دوباره در مستی گرفتار شده‌ام، رهایی یابم؟

هوش مصنوعی: گفتم شاید در خواب تصویر تو را ببینم، اما به نظر می‌رسد که هیچ امیدی به تحقق این خواب ندارم.

هوش مصنوعی: محبت تو دوباره در دل ابن یمین جا گرفت، یعنی که مکانی برای گنجی وجود داشت که ویران شده بود.