هوش مصنوعی: ای فکر بیهوده، از کجا به ذهنت آمد؟ آیا فکر نمی‌کنی که این چه فایده‌ای دارد؟

هوش مصنوعی: در آن لحظه‌ای که نسیم خوشبو به سمت تو آمد، ای زیباچهره، نشانه‌ای خوشایند و خوش‌خبر به همراه داشت.

هوش مصنوعی: من به خاطر شادی و خوشحالی، جانم را فدای عشق کرده‌ام و قلبم را در سرور و خوشی باز کرده‌ام.

هوش مصنوعی: به او گفتم که آیا ممکن است که تو اشتباهی کنی و باعث جدایی ما شو‌ی؟

هوش مصنوعی: زمانی که نامه‌ام را پر از احساسات و عشق می‌خوانی، بر من ظلم و بی‌رحمی نکن.

هوش مصنوعی: به زیبایی و ظرافت بر روی خط مشی و چهره‌ات توجه نکن، و با نمایاندن خود، من را از غم و اندوهم آزاد کن.

هوش مصنوعی: وقتی که نامه‌ای پر از وفا و محبت داری، نباید با خودخواهی و بی‌ وفایی آن را تغییر دهی.

هوش مصنوعی: اگر از حال درونی من باخبر شوی، با وصال و نزدیکی خود، دل مرا شاد خواهی کرد.

هوش مصنوعی: اما زمانی که پیام تو را شنیدم و بی‌ادبی و تندی تو را دیدم،

هوش مصنوعی: من دیدم که تو به من وفایی نداری و هیچ تمایلی به من که انسان گدایی هستم، نداری.

هوش مصنوعی: چون قلم از دستم خارج شد، اشک دل به خاطر غم و اندوهی که دارم، از چشمانم سرازیر شد.

هوش مصنوعی: زمانی که دیدم خطی که تو از احساسات و غم‌های خود می‌نویسی، نتوانستم طاقت بیاورم و به خاطر درد و غمت، سرم را خاک کردم.

هوش مصنوعی: مدت زیادی است که مانند کاغذی بی‌جان منتظر نمان، روزی من را بخوان و به من توجه کن.

هوش مصنوعی: دل من را به گشایش و آزادی برسان، همچنان که قلم از قید رهایی می‌یابد. من با وصل و ارتباط، پیوندی را مانند نامه برقرار می‌کنم.