نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>اصل وگهر عشق ز کانی دگر است</p></div>
<div class="m2"><p>منزلگه عاشقان جهانی دگر است</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>و آن مرغ که دانهٔ غم عشق خورد</p></div>
<div class="m2"><p>بیرون ز دو کون ز آشیانی دگر است</p></div></div>

اشعار شیخ نجم الدین رازی (دایه) به کوشش محمود مدبری - نجم الدین رازی (دایه) - تصویر ۱۷

شمارهٔ ۴

اصل وگهر عشق ز کانی دگر است
منزلگه عاشقان جهانی دگر است
و آن مرغ که دانه غم عشق خورد
بیرون ز دو کون ز آشیانی دگر است

هوش مصنوعی: این اشعار بیانگر این است که عشق و ذات آن از دنیایی متفاوت و فراتر است. محل عاشقان نیز جهانی دیگر است که از این جهان مادی جداست. همچنین، عاشقانی که عشق و غم را تجربه می‌کنند، مانند پرنده‌ای هستند که از دنیای مادی و آشیان خود فراتر رفته‌اند.

شمارهٔ ۲

شمارهٔ ۳

هوش مصنوعی: عشق و بنیان آن از منبعی دیگر نشأت می‌گیرد و محل اقامت عاشقانی که در این جهان هستند، جایی دیگر است.

اصل وگهر عشق ز کانی دگر است

منزلگه عاشقان جهانی دگر است

هوش مصنوعی: پرنده‌ای که به خاطر عشق دانه‌های غم را می‌خورد، از این دو عالم نمودار بیرون رفته و به آشیانه‌ای دیگر پرواز کرده است.

و آن مرغ که دانهٔ غم عشق خورد

بیرون ز دو کون ز آشیانی دگر است

شمارهٔ ۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده