نجم‌الدین رازی » مجموعهٔ اشعار » ملحقات » شمارهٔ ۱۲

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>مرغی است سخن که آشیان ساخت ز جان</p></div>
<div class="m2"><p>او را همه در باغ خرد یافت توان</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>در باغ خرد درخت دل جوید از آن</p></div>
<div class="m2"><p>کاید ز درخت دل سوی شاخ زبان</p></div></div>

مرغی است سخن که آشیان ساخت ز جان
او را همه در باغ خرد یافت توان
در باغ خرد درخت دل جوید از آن
کاید ز درخت دل سوی شاخ زبان

هوش مصنوعی: در این شعر، مرغی سخن‌گو به آشیانه‌ای از جان خود می‌سازد و در باغ خرد، امکانات و توانایی‌های خود را می‌یابد. این مرغ به دنبال درخت دل است که از آن، شاخ زبان را به دست آورد. به عبارتی، بیان می‌کند که با آگاهی و خرد، می‌توان به عمق احساسات و تفکرات دست یافت و آن‌ها را به زبان آورد.

شمارهٔ ۱۱

شمارهٔ ۱۲

هوش مصنوعی: سخنی وجود دارد که از دل و جان فردی پرورده شده و مانند پرنده‌ای در باغ خرد و دانایی لانه‌ای ساخته است.

مرغی است سخن که آشیان ساخت ز جان

او را همه در باغ خرد یافت توان

هوش مصنوعی: در باغ دانش، دل مانند درختی است که می‌خواهد برکات و ثمرات را از آن بگیرد؛ و از درخت دل تا به شاخه زبان می‌رسد.

در باغ خرد درخت دل جوید از آن

کاید ز درخت دل سوی شاخ زبان

شمارهٔ ۱۲

اطلاعات

برگردان به زبان ساده