گنجور » بلند اقبال » دیوان اشعار » مثنویات » بخش چهارم » بخش ۳۴

بخش ۳۴ - درنماز و روزه

به کار نماز آی و سستی مکن

به طاعات تندی وچستی مکن

به کار عبادت چوکاهل شوی

ز یادخدا زودغافل شوی

حذر کن ستهزا مکن بر نماز

مکن باکسی شوخی اندرنماز

که گردد ز تو دین ودنیا هلاک

پشمان شوی گردی اندوهناک

چوصوم وصلوة از برای خداست

برای خدا کار کردن رواست

نمیباشد اندردلت هیچ نور

دلت درنماز ار ندارد حضور

اگر نیست حاضر دلت درنماز

نمازت نیرزد به سیری پیاز

اگر روزه تن کاهد آگاه شد

ز اسرار کس هر که تن کاه شد

اگر چه ازین روزه و این نماز

خداوند عالم بود بی نیاز

چوحکم از خدا هست وامر رسول

بباید نمود از دل وجان قبول

گرت میل طاعت بودساعتی

از این دونکوتر نشد طاعتی

وزن: فعولن فعولن فعولن فعل (متقارب مثمن محذوف یا وزن شاهنامه)

قالب شعری: مثنوی

منبع اولیه: چکامه

* با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.