هوش مصنوعی: دل من از چشم مور بیشتر تنگ و دلگیر است، اما شور و هیجانی در آن نهفته است که به اندازه زیاد است.

هوش مصنوعی: من به قد خم ابروی محبوبم، بیشتر از او به خاطر گیسویش دچار پریشانی و عدم آرامش هستم.

هوش مصنوعی: این روزگار برای من مانند هفتخوانی سخت و دشوار شده است، نه من فرزند زال هستم و نه اسفندیار.

هوش مصنوعی: شب من تا صبح با چشمان گریان پر از ستاره و نور است، که این ستاره‌ها را می‌شمارم.

هوش مصنوعی: هر روز و شب و هفته و ماه و سال، اختر و سرنوشت من بر من آسمانش سایه افکنده و باعث دشواری شده است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم مادر من چه کسی را به دنیا آورده و سرنوشت من چه خواهد بود.

هوش مصنوعی: من در روز و شب، از سر دردی که دارم به شدت ناله می‌کنم و حال من بسیار بد است.

هوش مصنوعی: دل من از درد و ناراحتی به تنگ آمده و اکنون از زندگی‌ام پشیمانم.

هوش مصنوعی: جز این که زندگی ما را به درد و رنج کشیده، چه نتیجه‌ای برای من دارد؟

هوش مصنوعی: اگر این دنیا زندگی است، بهتر است انسان بمیرد و به آن جهان برود.

هوش مصنوعی: در این زمانه، هیچ دلی پیدا نمی‌شود که از غم خالی باشد و این روزگار واقعاً قابل تحمل نیست.