هوش مصنوعی: نمی‌توانم بگویم که زیبایی تو مانند آفتاب است و تو نورش را می‌تابانی.

هوش مصنوعی: به سفر در باغ و گلستان نیازی نداری، زیرا خودت همچون درختی بلند و زیبا و دارای چهره‌ای دلربا و عطر یاس هستی.

هوش مصنوعی: دل‌ها را می‌شکند، مانند شیر در حال غران. هرچند گاهی نگاهش مانند آهویی خواهد بود که رمیده است.

هوش مصنوعی: ما به خاطر تندمزاجی و خوی آتشی تو، آبرویمان را در برابر تو قربانی کرده‌ایم و به خاک پای تو می‌افکنیم.

هوش مصنوعی: آیا درخت سرو در کنار جوی نیست؟ پس چرا تو از قامت بلندی‌ام جدا می‌شوی و به کناری می‌روی؟

هوش مصنوعی: من در جستجوی تو، مردم از هر سو به من می‌نگرند و من هم در نگاه به تو می‌نگرم که از هر طرف جلوه‌گر هستی.

هوش مصنوعی: کسی که دلش را از دست او نگرفته، از نگاه مسحورکننده‌اش حیرت نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در روز جنگ و مبارزه، در برابر دشمن، تو به چه چیزی نیاز داری که خودت زره‌ای به اندازه یک مو را هم نداری؟

هوش مصنوعی: لبت به قدری شیرین است که یادآور ستایش‌های مداوم از بلندآوازه‌ترین شخصیت‌هاست.