هوش مصنوعی: وقتی که از غم، شبیه به لبان دوست بی‌نشان شدم، در برابر تیر نگاهش، نشانه‌ای شدم.

هوش مصنوعی: من در قد و قامت مانند تیر بودم و از غم مانند کمان. در عمر خود پیر شدم، اما به خاطر عشقش جوان شدم.

هوش مصنوعی: از آن دلدادگی و عشق سوزان که به خاطر وجود آن دختر با ویژگی‌های خاصش در دل دارم، به خاطر زیبایی صورتش که همچون آتش جانم را می‌سوزاند.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس از رازهایم خبر نداشت، ولی از آن‌جایی که از دل خودم فاش شده بود، به بدگمانی دچار شدم.

هوش مصنوعی: به محل دوست رفتم تا از گناهانم پناه ببرم، و حالا با دل‌آرامی احساس می‌کنم که به مکانی امن رسیدم.

هوش مصنوعی: وقتی بخشش او بی‌پایان و فضلش بی‌حد و اندازه است، من هم با وجود تمام گناهانم، در تلاش هستم تا به نوعی او را امتحان کنم.

هوش مصنوعی: با من از اینکه چه عواملی تو را به این حال کشانده‌اند صحبت نکن. از دوست شنیدم که باید چنین باشم و من هم همان‌طور شدم.

هوش مصنوعی: در زمان وصال تو، مانند بهاری زیبا و خوشحال بودم، اما با رحلت و دوری از تو، همچون درختی که در پاییز دچار طوفان می‌شود، دچار غم و اندوه شدم.

هوش مصنوعی: صبح دل‌انگیز در جدایی فرا رسیده و من در عشق به پادشاهی بزرگ به زندگی ادامه می‌دهم.

هوش مصنوعی: در دل آتش، نمرود غمگین است و من در گلستان، به یاد چهره‌ات، به سر می‌برم.

هوش مصنوعی: در این دوران خوشبختی و موفقیت فوق‌العاده‌ای نصیب من شده است، تا جایی که خود را در برابر معشوقان به خاک می‌اندازم و تواضع می‌کنم.