هوش مصنوعی: من از جاذبه چشمانت در مستی و شادی هستم و نیازی به شراب ندارم؛ کافی است که جام را از دست من بگیری.

هوش مصنوعی: دل نمی‌تواند از مهر تو رها شود، همان‌گونه که ماهی نمی‌تواند از آب خارج شود. من در خم زلف تو، مانند صفی از گل‌ها ایستاده‌ام.

هوش مصنوعی: تا زمانی که در این دنیا هستم، عشق تو را در دل دارم، اما وقتی در حضور تو هستم، انگار وجود ندارم و نمی‌دانم چه باید بگویم.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زیبایی و حُسن تو به قدری جلوه‌گری می‌کند که انگار تمام خوبان جهان جلوه‌سازان خدا هستند و من در برابر آن زیبایی همچون غرور به زمین می‌افتم.

هوش مصنوعی: دل ما را مانند زلف‌های پریشان خود مکن؛ تو که گفتی عهد وفا را نشکسته‌ام.

هوش مصنوعی: گفتی با ادب و احترام از جا بلند شو، اما نمی‌دانی که من از عمق وجودم برای تو برخاسته‌ام.

هوش مصنوعی: هرچند از لطف و محبت عشق تو، من در جایگاه بلندی قرار دارم، اما اگر به پای تو نگاه کنم، متوجه می‌شوم که مانند خاک در پای تو هستم.