هوش مصنوعی: تو با زلفت مثل زره خود را پوشانده‌ای، پس چرا برای کشتن دشمنان خود به جنگ می‌روی، ای دوست؟

هوش مصنوعی: چشمان جذاب تو هر لحظه مشکلی ایجاد می‌کنند و وقتی موی خود را می‌ریزی، چرا سر خود را به سمت من نمی‌چرخانی؟

هوش مصنوعی: در اینجا شاعر به این موضوع اشاره می‌کند که برخی افراد بر اساس ظن و گمان‌های غلط، اظهارنظر می‌کنند و به دیگران تهمت می‌زنند. او می‌گوید که نباید به این قضاوت‌های نادرست و بی‌اساس توجه کرد و به جای آن باید به حقیقت و واقعیت ایمان داشت.

هوش مصنوعی: تو با غم و اندوهی که به من دادی، عمرم را مانند خرمن در آتش سوزاندی. اما هر لحظه به آتش درونم دامن می‌زنی، چرا دست از این کار برنمی‌داری؟

هوش مصنوعی: اگر غنچه لعل لب تو به خاطر حسادت بی‌نوا نباشد، پس چرا هر صبح پیراهنش شکاف می‌خورد؟

هوش مصنوعی: با وجود اینکه باغبان قامت زیبایت را نگاه می‌کند و جوانه‌ی سرو را در باغ می‌کارد، اما دلیل خاصی برای این کار وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر کسی در باغ زیبایی تو به تماشا بایستد، آیا از خوشه‌چینی او چیزی کم می‌شود؟ ای صاحب خرمن، چرا او را رد می‌کنی؟

هوش مصنوعی: نماز در دل زخم و غمی از نگاه تو به وجود آمده و این درد، همچنان که بخیه ها در زخم می‌مانند، در دل من باقی مانده است. چرا که مژه‌های تو به اندازه‌ی سوزن بر جانم فرو می‌روند و آن زخم را بیشتر می‌کنند.

هوش مصنوعی: اگر کسی با دانش و بخت خوب از رازها آگاه باشد، نباید سخن بگوید؛ زیرا ممکن است آن توانایی‌ها به دست نیات نادرست بیفتد.