هوش مصنوعی: تلاشت به جایی رسید که جای پا و نشانه‌های تو را نشان داد. تو مانند شمعی هستی که به خاطر حرارتش، آئینه را به تصویر خود می‌کشاند.

هوش مصنوعی: دل در فضای غبارآلود تردید و شک رها شد و کار ما و من به کنار رفت. آینه‌ها هم به باد سپرده شدند و از نفس زداییت دچار تغییر شدند.

هوش مصنوعی: فقر به اندازه‌ای که فکرش را کردی، زجرآور نیست. خانه‌ی کفشدوز به خاطر اندیشه‌ات در مورد پای برهنه‌ات، به تو زحمت می‌دهد.

هوش مصنوعی: در آینه به تصویر تو اشاره می‌کند و می‌گوید که در جدایی‌ات، مانند خاکی که بر سر می‌پاشند، غم و اندوه بر دل می‌افکند.

هوش مصنوعی: در اینجا به شخصی اشاره شده که در زندگی‌اش به دنبال راهی برای برآورده کردن نیازهایش است و باید به وضوح درک کند که چه نیازهایی دارد. در واقع او باید متوجه باشد که برای رسیدن به خواسته‌هایش باید به موقعیت و موقعیت‌هایش توجه کند و با دقت عمل کند. این شخص به نوعی مانند یک درویش است که باید حواسش به نحوه‌ی درخواست و پذیرش کمک از دیگران باشد.

هوش مصنوعی: از قدرت و زیبایی دل، رنگ و روی زندگی کم‌رنگ شد و بر سر خانه‌ات، آفتی که به دنبال پرواز است، سایه افکنده است.

هوش مصنوعی: گربه‌ای که نماد آسمان است، دیگر در بند محدودیت‌ها نیست. مانند سحر که همه چیز را آزاد می‌کند، در قفس قرار دارند، اما از آزادی خود بهره‌مند نیستند.

هوش مصنوعی: به خودت توجه کن و به نعمت‌هایت برس. همه چیزهایی که به آنها دست نیافته‌ای، به خاطر بی‌پروایی و کم‌روشی‌ات است.

هوش مصنوعی: سجده نشانه‌ای از قدرت است که به بلند همتی ارتباط می‌دهد و زمین و آسمان را به هم پیوند می‌زند.

هوش مصنوعی: بهار با رنگ‌هایش همه جا را تحت تأثیر قرار داده، اما در عین حال سایه‌ای از امید در آن باقی مانده است. با این حال، سایه‌ی دست حنایی تو بر سر گل نشسته و زیبایی آن را دوچندان کرده است.

هوش مصنوعی: چشم من در حال تفکر بود، وقتی که حباب‌ها به کف و موج رسیدند. یک نگاه آشنای تو با من چنان ارتباطی برقرار کرد که همه چیز را دچار تغییر کرد.

هوش مصنوعی: اگر عشق را نمی‌داشت بیدل شرم، از شدت جنون تو به قدری مضطرب می‌شد که تا آسمان هم می‌رسید و چاک لباس سحر را می‌گرفت.