هوش مصنوعی: هیچ‌کس مانند من در این مکان پر از ناامیدی بی‌خوشحالی نیست. عمرم در دام و قفسی تلف شده و کسی هم نیست که مرا نجات دهد.

هوش مصنوعی: چه کسی می‌تواند درد و رنج‌های مرا درک کند، وقتی که از لب زخمم فقط خون می‌چکد و فریادی از من در نمی‌آید؟

هوش مصنوعی: ما در نظر داریم آسمانی را، اما چقدر دور است! در خیال این شیشه، پرنده‌ای آزاد و رها نیست.

هوش مصنوعی: اگر شمع اعتبار در این دنیای پست نمی‌سوخت، با نفس خود می‌توانستم در برابر آن بایستم، اما در اینجا باد نمی‌وزد.

هوش مصنوعی: در این بیت، بیان شده که وقتی موج و کف آب به آرامش می‌رسند و عمیق‌ترین نقاط دریا را درک می‌کنند، نشانه‌ای از تلاش و تأمل در یک جهان ناآرام و بی‌قرار است. به عبارت دیگر، فهم عمیق و حقیقی در چنین شرایطی به آسانی حاصل نمی‌شود و نیازمند شرایط خاص و آمادگی است.

هوش مصنوعی: زشتی‌های ما بر اثر نور پاک و پاکیزه‌ای که داریم نمایان شده‌اند. هر جا که آینه‌ای باشد، زنگار و تاریکی جایی برای خودنمایی نخواهد داشت.

هوش مصنوعی: کودک بازیگوشی که در دنیای فراموشی قرار دارد، ما هم هر چقدر از درس‌های دبیرستان عبرت گرفتیم، چیزی به یاد نداریم.

هوش مصنوعی: هرچه که باشی، بالاخره باید به واقعیت‌های زندگی تن بدهی. زمانه، تو را وادار می‌کند که به سرنوشت و شرایط خودتن توجه کنی و تغییراتی را بپذیری. طبیعت انسان به گونه‌ای است که نمی‌توان آن را به راحتی هدایت و کنترل کرد.

هوش مصنوعی: سجده همچنان برقرار است و نشان از ناتوانی می‌دهد؛ آگاه باش که جز نشانی کوچک، چیزی در این بنا وجود ندارد.

هوش مصنوعی: بدن مادی ما با وجود ناپایداری و عدم ثبات، برای بقا و زندگی تلاش می‌کند، اما تا زمانی که به هدف حقیقی‌ای چون پاک شدن و دست‌یابی به حقیقت نرسد، هیچ فریادی از آن برنمی‌خیزد.

هوش مصنوعی: اگر می‌خواهی دل‌ت به آرامش برسد و از وجود جمعی بهره‌مند شوی، باید به همه جا دعوت کنی؛ زیرا اگر دعوت نکنی، مانند سیلی می‌شود که خانه‌ات را خراب خواهد کرد و آن را به حال خود رها می‌کند.

هوش مصنوعی: تغییر نمی‌تواند بر آرامش و وقار ما تأثیر بگذارد، زیرا ما همچون پرندگانی هستیم که در درون تخم فولادی خود، به هیچ وجه منفعل نمی‌شویم.

هوش مصنوعی: عشق گاهی با درد و رنج ارزش بیشتری پیدا می‌کند. اگرچه فرهاد دیگر وجود ندارد و تنها صدای ناله‌هایش از بیستون باقی مانده است، اما آن عشق همچنان به یادگار مانده است.

هوش مصنوعی: ما بدون نشانه‌ای از رنگ هستیم و تصوری خیالی را ساخته‌ایم. تعجب‌آور است که تصویر ما شبیه کار هنری بهزاد نیست.

هوش مصنوعی: این بیت به تردید و عدم تسلیم در برابر شرایط اشاره دارد. شخصی که با شجاعت و اراده به پیش می‌رود، هیچ‌گاه به راحتی تسلیم نخواهد شد و نمی‌تواند به راحتی تحت تاثیر دیگران قرار گیرد. در نهایت، نویسنده بر این نکته تاکید می‌کند که هر چیزی که بی‌دلیل و بی‌مقصد باشد، اهمیت چندانی ندارد و به آسانی می‌توان از آن گذشت.

هوش مصنوعی: اگر شمع بخواهد به سفر ادامه دهد، باید از ضعف و ناتوانی خود بگذرد و با وجود کمر درد، مقاومت کند. چرا که سفر بدون زاد و توشه ممکن نیست.

هوش مصنوعی: ما در انتخاب طبیعی خود، از نادانی و بی‌خود بودن دوری گزیده‌ایم و به چیزهای بی‌معنا و بی‌ارزش رو نیاورده‌ایم.