هوش مصنوعی: آرزوهای ما مانند اشک از چشمان‌مان ریخته شده و خواسته ما مثل سایه‌ای در جلوی پاهایمان قرار دارد.

هوش مصنوعی: امید ما به عمق توکل گره خورده و کشتی تدبیر در امواج رضایت قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: راه رسیدن به عشق دشوار و پر از مشکلات است، یا اینکه لطف و راهنمایی الهی در این مسیر از بین رفته و دیگر نمی‌توان به سادگی پیش رفت.

هوش مصنوعی: تا زمانی که دنیا برپاست، داغی که از دل ما ناتوانان برمی‌خیزد، هرجا که افتاده باشد، بالاتر نمی‌رود.

هوش مصنوعی: موهای آتشین او کوتاه است و چشم ما عمری طولانی است که منتظر روز جزا مانده است.

هوش مصنوعی: من به قدری در دار و دستهٔ جنون خودم تجربه کرده‌ام که سایه‌ام از وجودم جدا شده است.

هوش مصنوعی: بدن من به خاطر ضعف، خم شده و دل‌ام از درد به تپش درآمده است. این بار سنگین بر دوش ناخدا افتاده است و او را به زحمت انداخته.

هوش مصنوعی: شبنم گلزار به صورت مداوم در حال درخشیدن و تغییر وضعیت است و مثل اشک من، در هر جا که می‌افتد، در همانجا باقی می‌ماند و رهایش نمی‌کند.

هوش مصنوعی: در دشت جستجوی حقیقت، ما به مکانی خاص مانند کعبه نیاز نداریم، بلکه هرجا که اثر پاهایمان وجود داشته باشد، همان جا محلی برای سجده و عبادت ماست.

هوش مصنوعی: سایهٔ ما به قدری بزرگ و فراخ است که به نور خورشید نزدیک می‌شود و نشان‌دهندهٔ این است که ناتوانی و ضعف به اندازه‌ای است که خود را به گونه‌ای نمایان می‌کند.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که زمان زیادی سپری شده و ما در زندگی‌امان، مانند خطی که با پرگار رسم می‌شود، در حال حرکت به سمت پایان هستیم. این جمله به ما یادآوری می‌کند که درگیر شروع‌ها شده‌ایم و باید به انتهای کارهایمان نیز توجه کنیم.

هوش مصنوعی: سرمه این مقدار نشانه توجه و محبت نیست، بلکه نگاه او به تواضع و فروتنی ما معطوف شده است.

هوش مصنوعی: در واقع بیدل، در زیر ظاهر عادی‌اش، صاحب گنجی است که هیچ‌گاه نابود نمی‌شود، حتی اگر به ظاهر در مسیر فقر و زوال قرار گرفته باشد.