هوش مصنوعی: پیش از آنکه مردم بخواهند به شوخی و بازی مشغول شوند، نگاه‌هایشان به مانند سرمۀ زیبایی برای آواز و نوای دلنشین بوده است.

هوش مصنوعی: من در تماشای تو هستم و اثر رنگ باختن را تجربه می‌کنم. انگار که چشمم تمام وجودم را به گرد و غبار نگاه تو سپرده است.

هوش مصنوعی: اگر همه چیز مانند آب صاف و زلال باشد، چشمان بینا به خوبی نمی‌توانند اشک را در کیفیت نگاه مشاهده کنند.

هوش مصنوعی: از عاقبت کسی که برای دیدن محبوبش بی‌تابی می‌کند نپرس، زیرا او به شوق و اشتیاق نگاه محبوبش از خود بی‌خود شده است.

هوش مصنوعی: مانند شمعی که بعد از خاموشی‌اش، دودش حسرت‌بار است، نگاهت نغمه‌ای از دلنگرانی را به همراه دارد.

هوش مصنوعی: گل‌های زیبای طوبی از سایهٔ نازک مژه‌هایم شگفت‌انگیز به نظر می‌رسند، چقدر به خاطر نگاه تو، مانند سروهایی سربلند و با اقتدار شده‌ام.

هوش مصنوعی: در این شعر به قدرت و استواری دل اشاره شده است که به رغم چالش‌ها و مشکلات، از لغزش و سقوط باز می‌ماند. دل با جمع آوری نیروها و احساسات، توانایی و اراده‌ای دارد که آن را از خطرات و نوسانات محافظت می‌کند. به این ترتیب، دل به مانند یک رسن محکم و غیرقابل انعطاف در برابر باد و طوفان‌ها باقی می‌ماند.

هوش مصنوعی: غم و اندوه نمی‌تواند دل شاداب را دچار وابستگی کند، چنان‌که آینه تحت تأثیر نگاه کسی قرار نمی‌گیرد و نیاز به زیبایی ندارد.

هوش مصنوعی: دقت کنید که در دنیای رنگ و زیبایی، ممکن است چیزهایی به چشم نیایند و به خاطر غفلت ما از دید دور بمانند.

هوش مصنوعی: وقتی که آتش وجودم شعله‌ور می‌شود، چقدر می‌تواند زیبایی و ناز را نمایان کند، تنها یک تپش از قلب و یک نگاه با مژه‌ها.

هوش مصنوعی: آدم زمانی که با نگاه پاک و دل روشن روبرو می‌شود، نیازی به کسب بینش تازه ندارد. در واقع، او با توجه به روشنایی که از آن نگاه می‌گیرد، از هر چیز دیگری بی‌نیاز است.