هوش مصنوعی: من در جستجوی نیازهایم، با وجود نداشتن حجاب و پوششی، تمام مسیرها و مشکلات را پشت سر گذاشته‌ام و به حقیقتی رسیده‌ام که همچون آبی در آتشخانه‌ام.

هوش مصنوعی: هر یک از موهایم به نوعی دل‌تنگی و درد را به تصویر می‌کشد، نوری که از گودالی عمیق سرازیر می‌شود و غم و اندوهی در آن نهفته است. اشک‌های من مانند دریایی آرام در زیر سطح یک آب فریبنده پنهان شده‌اند.

هوش مصنوعی: از شناخت و دانشی که دارم، آرزوی دیدار بختی را در ذهن دارم که در آن زمان، سکوت ناگفتنی قیامت به عنوان پاسخی برای من باشد.

هوش مصنوعی: مانند گوهری که پس از گم شدن، در زمین به دنبالش می‌گردند، اجزای جهانی که در اطراف من پراکنده شده‌اند، به هم ریخته و متزلزل گشته‌اند.

هوش مصنوعی: هر بار که به خودم نگاه می‌کنم، از شرم سرم را پایین می‌اندازم. وجودم شبیه حبابی است که پر از غریبه‌ها و احساسات ناخواسته است.

هوش مصنوعی: در این باغی که شبنم به آن زیبایی و شگفتی خاصی می‌بخشد، من گل دارم اما فکر و خیال من رنگ و بویی شبیه گل‌ سرخ می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از خانهٔ امکان نمی‌توان رهایی یافت. در رنگ شعلهٔ آتش سرگردانم و نمی‌دانم که شتاب من به چه چیزی اشاره دارد.

هوش مصنوعی: رشد در زمین من بر اثر بارش‌های باران لطیف و زیبایی است که در وجود من جاری است.

هوش مصنوعی: نمی‌دانم در چه موقعیتی منتظر چیزی هستم. خدایا، دیشب خوابم پر از پروانه‌هایی بود که دور می‌چرخیدند.

هوش مصنوعی: در محفل وصال، عشق چنان گسترده است که نمی‌توان به راحتی آن را درک کرد. باید از افکار و خیالات رهایی یافت تا به روشنایی و حقیقتی که در این وصال نهفته است، دست پیدا کرد. عشق من همچون آفتاب است که همه چیز را روشن می‌کند.

هوش مصنوعی: به رنگ جوهر آیینه، به حالت شگفت‌زده و بی‌خبر از وضعیت خودم اشاره دارد. نمی‌دانم چطور توانسته‌ام در میان این همه فراز و نشیب، آرامش پیدا کنم.