هوش مصنوعی: بهار به خاطر جلوه‌های زیبای گل‌ها، حالت غمگینی به خود گرفته و صدای جرس را نیز مانند ناله‌ای از ما در می‌آورد.

هوش مصنوعی: زنان باغی که به دنبال خوشبختی و آرزوها هستند، در حال رشد و شکفتن هستند. آن‌ها در فضایی پر از شعله‌های عشق و هیجان به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: چند نفر از افراد زیبا و دل‌فریب در مسیر حرکت ما، مانند راهنمایان کاروان هستند و زیبایی آنها به قدری است که اثر آن بر روی روزهای تاریک و غمگین احساس می‌شود.

هوش مصنوعی: هرچند که زاهدان از جهل خود می‌گویند و حیله‌هایی دارند، اما سامری توانایی فریب دادن ما را ندارد، زیرا ما حقیقت را در می‌یابیم و به گوسالهٔ طلایی توجهی نداریم.

هوش مصنوعی: در نهایت، مانند درخت چنار، دعا و نیکی‌های ما اثر خود را نشان می‌دهد و بر افراز آتش از زهد و دیانت قدیمی ما می‌افزاید.

هوش مصنوعی: ما بر بداقبالی خود مغروریم و این غرور تحت سایه مژه‌های توست که بر سر زندگی ما افتاده است.

هوش مصنوعی: ما مانند شمعی هستیم که در باغ درخشش ساغر را به خود جذب کرده‌ایم. اگر رنگی به ما برسد، به پرواز درخواهیم آمد و شکوهی خاص خواهیم یافت.

هوش مصنوعی: آب باید از شرم، چون آخرین قطره عرقی در نظر باران ما نمایان شود.

هوش مصنوعی: در دنیای آسمانی، بیدل تلاش می‌کند صدای ناله‌های درونش را به گوش دیگران برساند، تا شاید آرامش و شوری به دل او و دیگران ببخشد.