هوش مصنوعی: چقدر باید به عیب من و تو توجه کرد؟ آینه ما از شرم، آب می‌شود و نمی‌تواند خود را نشان دهد.

هوش مصنوعی: ما را مانند دانه‌های بی‌ثمر می‌بینند که هیچ‌گاه کاشته نشده‌ایم و از این رو، شایسته‌ی تحسین و ستایش نیستیم.

هوش مصنوعی: تو خود را از دنیاست جدا کرده‌ای و دیگر نمی‌توانی به چیزهای دنیوی وابسته شوی. حالا که از آن چیزها فاصله گرفته‌ای، چه چیز جدیدی می‌خواهند به تو اضافه کنند؟

هوش مصنوعی: دل‌های مردم به عشق و محبت اختصاص یافته و در آن سکونت دارد. بنابراین، باید لحظه‌ای تامل کنیم و به آرامی چشم‌هایمان را ببندیم و از این احساسات لذت ببریم.

هوش مصنوعی: دل نا صاف و بی‌خبر از خیالات و تصورات، مانند نمایی است که بر روی آینه ما نقش بسته و باید آن را پاک کرد.

هوش مصنوعی: دانش و عملی که تنها به خیال و توهم شباهت دارد، از این پرده دکان جلب نظر می‌آید، همان‌گونه که گفتن از آنچه شنیده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما در دنیای مادی با شرایط و عوامل مختلفی روبه‌رو هستیم که باید به‌گونه‌ای با آن‌ها تعامل کنیم. باید مانند تنفس، به طرز طبیعی و بی‌دردسر با این عوامل زندگی کنیم و از آن‌ها بهره‌برداری کنیم.

هوش مصنوعی: خمیازه را فرصت می‌دانم و ذوق وصال تو باعث می‌شود که چشمانم به تو باز شود و آغوشم را برایت بگشایم.

هوش مصنوعی: ما ساکنان زمین، همیشه در حال لذت بردن از زندگی هستیم و امیدمان این است که نتوانیم خوشی و زیبایی را از دست بدهیم.

هوش مصنوعی: غیر از ناتوانی ما، چیزی نمی‌تواند پرده از اسرار وجود ما بردارد. مانند خمیدگی که در ابروها وجود دارد و نشان‌دهنده‌ی زیبایی است، اما در واقع چیزی بیشتر از این نیست.

هوش مصنوعی: وجود تو محلی است که نمی‌توان در آن به تمام امکانات و خوبی‌ها دست یافت. تو سبب آرامش و خوشبختی هستی و وقتی تو حضور داری، دیگر نیازی به چیزهای دیگر نیست.