هوش مصنوعی: غصه‌ام به اندازه‌ای است که اشک‌هایم به مانند شبنم می‌چکد. این یعنی اینکه نمی‌توانم از شدت ناراحتی کمتر از این گریه کنم.

هوش مصنوعی: ای چشم، خوش به حال تو که با لباس سیاه خود، گلاب و عطر جامهٔ سوگ را حس می‌کنی.

هوش مصنوعی: خودت هم در زندگی لبخندی بزن، تا اینکه در روز مرگ پدر و مادر، تنها به گریه نپردازی.

هوش مصنوعی: اگر به رحمت خداوند امیدوار هستی، از انسان بودن خود بهره‌مند شو و به یاد داشته باش که آدم به خاطر رحمت خداوند، اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: اگر دل از شادی دور باشد و لب از خنده محروم، ای کاش از چشمان ما از گریه کم نشود.

هوش مصنوعی: من اینقدر ضعیف و ناتوان هستم که دشمنم قدرتش را نشان می‌دهد و به خاطر غیبت تو نمی‌توانم حتی گریه کنم.

هوش مصنوعی: شبنم چگونه می‌تواند از پیوستن به گل شوق و شادی داشته باشد؟ در اینجا، به خاطر دیدن طلوع شخص محبوب، اشک می‌ریزد.

هوش مصنوعی: هیچ کس نباید آنقدر بی‌ادب باشد که درد دل را در قفس نگه دارد؛ من حتی طاقت یک لحظه گریه کردن را هم ندارم.

هوش مصنوعی: در این بهار شادابی، خنده‌های صبح به تو وابسته است و این لطافت را به شبنم اشک تبدیل کرده‌ام.

هوش مصنوعی: در نهایت، پیوند موافقت از هم جدا خواهد شد، پس بهتر است که به مدت دو روز مانند مژه‌ها، با هم گریه کنیم.

هوش مصنوعی: شرم‌ساری رضا باعث شده است که نتوانم با شوخی او اشک بریزم، اما باید سعی کنم که از عرق پیشانی‌ام گریه کنم.

هوش مصنوعی: بیدل از چشمان شیشه‌ای و شکسته‌اش شراب زیبایی می‌کشد، همچنان که به قامت حزین و گریانی می‌نگرد.