هوش مصنوعی: در جایی که خاک و غبار ما را به دوش می‌کشد، نباید نشسته و آرام بگیریم؛ چرا که وزش باد تا جای پای ما می‌رسد و ما را به حرکت وا می‌دارد.

هوش مصنوعی: برای رسیدن به انصاف و درک واقعیت‌ها، باید از توجه به ظواهر و روابط سطحی دوری جست. انسان‌های آشنا باید به دل هم رجوع کنند و فقط به دیدگاه‌های ظاهری اکتفا نکنند.

هوش مصنوعی: ما هر دو در این کوچه بی‌ثمر بودیم، تو به سبب مشغولیت‌هایت زمین‌گیر شدی و من هم نتوانستم آرام بگیرم.

هوش مصنوعی: خداوند آرامش را به دل من هدیه کند تا بتوانم از اضطراب‌ها و نگرانی‌های روزمره رهایی یابم و در این وضعیت، تصویر وجودم به درستی نمایان شود.

هوش مصنوعی: از ترکیب خوبی و بد، به درگاه پشیمانی خودم را به خون نشاندم و از این جمع هیچ‌گاه جدا نخواهم شد.

هوش مصنوعی: نتیجه تلاش دوستان در این دنیا چه خواهد بود؟ آیا فقط به باد رفتن است و اینکه نتوانند بر اسب راضی و خشنود سوار شوند؟

هوش مصنوعی: چراغی روشن شد و با ترس از نبرد، از نشستن و آرام گرفتن پرهیز کرد. در این میان، گرد و غبار ناشی از حرکت ما بر زمین نشسته نبود.

هوش مصنوعی: ما مانند ناله‌ای هستیم که از حبس نی آزاد شده است، و در چندین مقام نشسته‌ایم تا دیگر ننشینیم.

هوش مصنوعی: در اینجا هیچ‌کس اجازه نمی‌دهد که به آرامش و خواب راحت برسیم، جز اینکه در سایه دیوار یک مدعا بنشینیم.

هوش مصنوعی: در این دنیا هدف چیست وقتی که در غربت، کسی قدر ما را نمی‌داند و ما نمی‌توانیم با قامت بلند خود بر در کسی بنشینیم؟

هوش مصنوعی: به اندازه کافی از تلاش و کوشش برای به دست آوردن موفقیت خسته شده‌‌ام و دیگر نمی‌خواهم در رؤیاهای بی‌پایه و غیرواقعی باقی بمانم.