هوش مصنوعی: در زبان ما تنها نام تو ورد زبان است و هیچ چیز دیگری در دهان ما نمی‌چرخد.

هوش مصنوعی: زمانی که به یاد شعلهٔ عشق تو هستیم، همچون شمعی که می‌سوزد، می‌درخشیم و امیدواریم که این گرمای عاطفی از وجود ما خالی نشود.

هوش مصنوعی: شکست به معنای از دست دادن رنگ و زیبایی است، مانند شعله‌ای که از درخت در حال سوختن می‌گریزد و پاییز نمی‌تواند آن را حفظ کند. ما نیز به همان اندازه که از زیبایی خود کاسته می‌شویم، نتیجه‌ای جز نابودی نداریم.

هوش مصنوعی: ای صبر، دیگر بیشتر از این ما را آزمایش نکن، زیرا ما در دورانی سخت و پر چالش قرار داریم و گناهان و مشکلات بر ما سایه افکنده‌اند.

هوش مصنوعی: از لایه‌های ظاهری و موارد سطحی افراد گم‌گشته سوال نکنید، چرا که کاروان ما به آرامی و بدون شکایت در حرکت است.

هوش مصنوعی: او می‌خواست از زیبایی‌های تو صحبت کند، اما حرف‌هایش به شکل دود سپند درآمد و در دهانش باقی ماند.

هوش مصنوعی: ما در فهمیدن داستان زیبایی‌های زلف تو به زحمت افتاده‌ایم، زیرا فقط مرگ می‌تواند این داستان را به پایان برساند.

هوش مصنوعی: مانند سیلی که بی‌اختیار به سمت دریا می‌رویم، از وضعیت خود آگاهی نداریم و نمی‌دانیم چه کسی کنترل ما را در دست دارد.

هوش مصنوعی: زمانه با فریبش ما را همچون دو نفر پیر کرده است، همچنان که تار چرخ به خاطر ضعف کمان ما به هم پیچیده شده است.

هوش مصنوعی: از طبیعت شاداب ما این همه وابسته و در بند تو هستیم، مثل شعله‌ای که به سنگ آشیانه‌اش بسته شده است.

هوش مصنوعی: ما از غبار و کثیفی‌هایی که داریم، به شدت متاثر و غمگین هستیم. این غبار هم موجب شده که اشتیاق و آرزوهای ما در فضا گم شود و به نوعی آسمان و آمال‌مان زیر فشار مشکلات و ناامیدی‌ها قرار گرفته است.

هوش مصنوعی: بیدل، از تو نمی‌خواهم بپرسم که چه چیزی باعث هجوم گریه‌های ما شده است. اشک‌های ما بی‌هدف و بی‌دلیل به سوی جریان افتاده‌اند.