هوش مصنوعی: در محیط تحقیق، جز از نبودن چیزی دیگر نداشتیم. امروز مانند باغی از تو، حتی خاک دیروز هم در اختیار نداشتیم.

هوش مصنوعی: ما از عدالت چه انتظاری داریم، جز اینکه تنگ‌نظری کنیم و فقط به ظاهر و نشانه‌هایی مانند آیینه سکندر یا جام جم نگاه کنیم، در حالی که در واقع ما خودمان وجودی بی‌اعتبار هستیم.

هوش مصنوعی: ما هیچ‌گاه جاهایی که در آن‌ها قرار گرفتیم را ثابت و دائم ندانستیم، نه در مکان‌های دیر یا کعبه، به این خاطر که هر جا که رفتیم، نتوانستیم به ثبات برسیم و همیشه در حال تغییر بودیم.

هوش مصنوعی: همت و اراده ما تا کجا می‌تواند پرواز کند؟ چرا باید بر چیزی فخر کنیم که در اینجا وجود ندارد؟ ما در آنجا که باید هدفی داشته باشیم، به دنبال معشوق و معانی نبودیم.

هوش مصنوعی: پرواز ما به کجاها خواهد رفت؟ شهرت ما در آشیانه‌ی پرندگان افسانه‌ای و بزرگ نیازی به تظاهر و نمایش ندارد.

هوش مصنوعی: هر کسی که شایستهٔ هنر است، نباید از سرزمینش دور شود. در جایی که وجود ندارد، حتی ما نیز با عظمت نبودیم.

هوش مصنوعی: در دنیای خیال و تصور، ای ناآگاه، تا کی می‌خواهی به واقعیت‌ها بی‌توجه باشی؟ ما دیگر تا این حد شرمنده و خجالت‌زده نمی‌توانیم بمانیم.

هوش مصنوعی: حالا باید به اندازه‌ی امواج دریا با قلمی پر از خون بنویسیم، تا چشمه‌ای در ذهنمان دیده شود و بتوانیم از آن عبرت بگیریم.

هوش مصنوعی: طلوع خورشید نشان‌دهنده صبح است و تا زمانی که صبح به‌وجود نیامده، ما در خطر هیچ آسیبی نبودیم.

هوش مصنوعی: دوستای ما قدر زحمات ما را ندانستند، با این که ممکن بود ما در نظرشان بی‌ارزش باشیم، اما از نظر بینش و دانش‌، کم نگذاشتیم.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که در خیال و تصور، تفاوت‌هایی که میان آب و گوهر وجود دارد، نشان‌دهنده جدایی ماست. به‌طوری که به نظر می‌رسد ما هرگز با هم نبوده‌ایم و هر یک از دیگری جدا هستیم.