هوش مصنوعی: در این مدت کوتاه که در کنار هم بودیم، احساس می‌کنیم که در عین نزدیکی و دوستانه بودن، هر کدام از ما به سمت دنیای خود حرکت کرده‌ایم و از یکدیگر فاصله گرفته‌ایم.

هوش مصنوعی: چشم ما به زیبایی‌های جمع دوخته شده است، مثل شمعی که روشنایی می‌دهد، اما همچنان در انتظار پایان و نابودی خود هستیم.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه ناتوانی جز راست‌گویی چیزی نیست، ما هم در زحمت و تلاش، به اشتباه فکر می‌کنیم که درستی را درک کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: دود اسپند در مجلس نمایانگر حیرت و شگفتی است، هرچند که ما گلی بر لب داریم و سکوت کرده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما از غم و اندوه افرادی که در سختی‌ها و مشکلات به سر می‌برند، غافل نیستیم و مدتی است که به آرامی در کنار آن‌ها نشسته‌ایم، مانند زخم پای تازه که هنوز التیام نیافته است.

هوش مصنوعی: آدم ناقدردان نباید به راحتی و آرامش زندگی خود بی‌توجه باشد. گاهی اوقات باید از قید و بندها آزاد شد و از زندگی لذت برد.

هوش مصنوعی: از خواب و خواب‌وخیال‌های پر زرق و برق و ظریف خود دست بردار و توقع نداشته باش که در محیطی ساده و بی‌ادعا، مانند فرش گدا، حاضر شویم. ما در وضعیتی قرار داریم که با شرایط عادی و کم‌فروغ زندگی به نوعی سازگار شده‌ایم.

هوش مصنوعی: ما بدون پا و سر، در فضایی بی‌وزن نشسته‌ایم و غبار بر تخت سلیمان نشسته است.

هوش مصنوعی: دود چراغ نشان‌دهنده این است که در دنیای امکان، همیشه بهانه‌هایی برای دل‌مشغولی وجود دارد، در حالی که ما و شما نیز در این فضا حضور داریم و به تماشای این وضعیت نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: آرامشی به دست نمی‌آید مگر با اوردن خواسته‌ها. ما در حال دعا هستیم و در انتظار برآورده شدن آن‌ها نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: اگر توجه کن که رد پای تو نشانهٔ حیات است بر خاک درگاه تو، ما نیز همین‌جا نشسته‌ایم.

هوش مصنوعی: ما هر دو به رنگ بادام هستیم و با این که یک دل داریم، جدا از هم نشسته‌ایم.