هوش مصنوعی: می‌خواهم مثل پروانه شوم یا پرهای زیبای طاووس را بگشایم. نمی‌دانم آیا از دنیای ناشناخته‌ای می‌توانم بیرون بیایم یا نه.

هوش مصنوعی: آب و گل از ذات و ماهیت نگریستن به وجود آمده‌اند، در دل خیال من جایی دارند که برای همه روشن است.

هوش مصنوعی: تلاش و کوشش من برای رسیدن به هدف‌هایم هر روز بیشتر می‌شود و هیچ چیز نمی‌تواند مرا متوقف کند، مگر اینکه اشتیاقی قوی به دنبالم بیفتد.

هوش مصنوعی: در دشت وسیعی که نه راهی وجود دارد و نه مکانی برای ماندن، عمری را می‌گذرانیم و با صدای خود به زندگی ادامه می‌دهیم.

هوش مصنوعی: از جمع دوستان و آشنایان، به وجود آمده‌ام، به خاطر عشق و دلبستگی به کسی که نشان دادن خودم در آینه، برایم دشوار است.

هوش مصنوعی: در این دنیا، تمام جلوه‌ها و نشانه‌ها به نوعی عشق و پیوند هستند. من فقط منتظرم تا با گشودن چشمی، به این ارتباط نزدیک‌تر شوم.

هوش مصنوعی: من آهنگی از ادب می‌نوازم و در دلم افکاری می‌گذرد. می‌پرسم که نگ

هوش مصنوعی: من درگیر طوفانی از گنج‌های گم شده‌ام و از دامن خود نمی‌توانم خارج شوم؛ پایم در این مسیر لغزنده است.

هوش مصنوعی: بی‌پرده بودن معنی، به خاطر ویژگی‌های زبان و واژه‌هاست. فریاد من نمی‌تواند در نغمه‌ای که برای ساز تعریف شده، جا بگیرد.

هوش مصنوعی: امشب امید برآورده شدن درخواست‌هایم، چقدر مرا تحت تأثیر قرار داد و باعث شد عرق بر پیشانی آینه بماند.

هوش مصنوعی: برای زندگی در خوشبختی و افسون آن، نمی‌توان به سایهٔ خود اکتفا کرد، زیرا همای من با بال‌های گشوده در آسمان پرواز می‌کند.

هوش مصنوعی: ای ساقی، چندین بار قدح را پر نکن و مانع از کار و وظیفه‌ام نشو، شاید بتوانم از یاد خودم بیرون رفته و دیگر بازنگردم.

هوش مصنوعی: آرزوهایت را به خواب و آرامش نینداز، چرا که دیگران آن را به راحتی از بین می‌برند، مانند پرواز یک پرنده که بر افراشته می‌شود.