هوش مصنوعی: سروهای بلند و زیبا که بر ما سایه انداخته‌اند، بار دیگر نمی‌توانیم دلی به آنها بسپاریم.

هوش مصنوعی: تنها یک نفر نمی‌تواند بار سنگینی از مشکلات را به دوش بکشد، زیرا صدای ناله و اندوه نی‌های این نیستان نشان‌دهنده‌ی درد و رنج زیادی است که همه در آن گرفتارند.

هوش مصنوعی: چرا باید از ترس این مشکلات بیرون بیاییم، در حالی که امواج سختی‌ها بر ما سایه افکنده‌اند و ما را غرق کرده‌اند؟

هوش مصنوعی: در میدان تجربه و درس گرفتن از زندگی، ما در حال آزمون و آزمایش هستیم. در هر کجا، افرادی با قدرت و سلاح به طرف ما آمده‌اند.

هوش مصنوعی: ای دانه، چرا از سرنوشت سخت و پرچالش خود شکایت می‌کنی؟ حتی در اعماق زمین، تأثیرات زندگی و تجربیات مختلف بر تو سایه افکنده‌اند.

هوش مصنوعی: انسان گواهی بر نقایص و عیوب زندگی است؛ در حالی‌که عالم و هستی به نوعی به دنبال استحکام و پیوستگی در کارها هستند، اما ما هنوز تحت تأثیر این نواقص قرار داریم.

هوش مصنوعی: شکست چینی باعث شد تا جاه و مقام بر فقر غلبه کند و دوستان از سایه موهای ما بهره‌مند شده‌اند.

هوش مصنوعی: تاجی که بر پیشانی است، نشانی از زیبایی و بزرگواری نیست، چرا که همانند گردن شمع درخشندگی و روشنی خاصی دارد و همگان به آن نگاه می‌کنند.

هوش مصنوعی: در صبح زیبای بهار، ما به خاطر حالت دیوانگی‌مان کم‌نام و نشان شده‌ایم و دیگران به خاطر واقعیت‌های زندگی، زیبایی‌های ما را پوشانده‌اند.

هوش مصنوعی: نومیدی از دو دنیا که فریبنده هستند، به نوعی آرامش می‌آورد؛ مانند این است که دست را با روغن چرب کرده‌اند تا بر ما نرمش و راحتی بیاورد.

هوش مصنوعی: ما در واقع آیینه‌ای هستیم که حقیقت را نشان می‌دهیم، اما در این دنیا از خیال‌ها و تصورات نادرست پر شده‌ایم و تصاویر مختلفی بر ما نقش بسته است.

هوش مصنوعی: در لباس فقیران هیچ چیز جز شرم وجود ندارد، زیرا این سگ‌ها که بر ما پارس کرده‌اند، بی‌دلیل نیستند.

هوش مصنوعی: این شعر به نوعی به نقد زاهدان خودمحور و متکبر اشاره دارد که در عین داشتن ظواهر مذهبی، به خود می‌بالند و به دیگران می‌نگرند. شاعر از آن‌ها می‌پرسد که چگونه می‌توانند در حالی که در آینه به خود می‌نگرند، بر دیگران بخندند و به خود ببالند. در واقع، شاعر به تفکر و خودآگاهی دعوت می‌کند و به زهد ظاهری این افراد انتقاد می‌کند.