هوش مصنوعی: چشمم را باز کردم و به خودم نگاه کردم، اما در آغوش شعله‌ها غرق شدم و در نفس خوابِ فراموشی فرو رفتم.

هوش مصنوعی: از عظمت و درد عمیق من غافل نباش، زیرا در اینجا، در آغوش آتش، گل خفته‌ای وجود دارد.

هوش مصنوعی: زندگی فرصتی است که به راحتی در دسترس ماست و تنها نیاز به نگاهی متفاوت دارد. این مکان پر نور با وجود شمع‌های خاموش، هنوز هم از طریق شعله‌هایی که خاموش شده‌اند روشنایی دارد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه زمان کمی داشته‌ایم، توانسته‌ایم آمال و آرزوهای خود را به واقعیت تبدیل کنیم؛ اکنون فقط باید هوشیار باشیم و هر چه لازم است را عملی کنیم.

هوش مصنوعی: صبح زندگی ما پر از اتهام و شایعه است، و نفس ما مثل دود نمی‌تواند به خط سر گوش آتشین نزدیک شود.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان این موضوع می‌پردازد که وقتی فردی با مشکلات یا نواقصی مواجه می‌شود، دیگر نمی‌تواند پنهان کند که درونش چه می‌گذرد. حتی اگر سعی کند خود را بپوشاند یا بپوشد، آن حالت عریان و خجالت‌زده‌گی ناشی از وجود ضعف‌ها و احساساتش به وضوح قابل مشاهده است. در واقع، نمی‌توان به سادگی نادیده‌اش گرفت؛ زیرا هر کسی به نوعی آگاهی از این عدم تعادل و ناراحتی دارد.

هوش مصنوعی: من همیشه در فکر و اندیشهٔ ماندگاری بودم و داغ نیرنگی در دل داشتم که به من نشان می‌دهد باید حواسم به خطرهایی که در اطرافم وجود دارد باشد، چرا که در گوشم whispered کردند که آتش و خیانت در کمین من است.

هوش مصنوعی: در اینجا هیچ دلی نیست که از شوق تو غافل باشد؛ حتی سنگ هم در این مکان، به اندازه خمخانه‌ای که از آتش و شوق می‌جوشد، احساس دارد.

هوش مصنوعی: شراب‌فروش، در این محفل از کمبود فرصت‌ها صحبت می‌کند و می‌گوید که به خاطر غفلت و بی‌توجهی، لیوان شراب را از رنگ پریده‌ای پر می‌کند و ما را به حالت مستی می‌کشاند.

هوش مصنوعی: کسی که با دیگران ارتباط برقرار می‌کند، چون به وسعت احساسات و افکار خود پرداخته، سرشار از احساسات و شور و شوق مانند آغوش آتش است.

هوش مصنوعی: خروج از دشواری‌ها و مشکلاتی که خود انسان ایجاد کرده، کار ساده‌ای نیست. در این مسیر، بار سنگینی بر دوش احساسات مشتاق و داغ وجود دارد.