هوش مصنوعی: در شبی که خاطرهٔ تو در قلبم شعله‌ور بود، درد و حسرتی مانند گداخته شدن جگر داشتم و عرقی که از چهره‌ام زبانه می‌کشید، مانند خاکستر سوزان بود.

هوش مصنوعی: در آغوش صبح، که نوید آغاز روزی نو را می‌دهد، من را در مسیر ناپدید شدن قرار داده‌اند و رنگ و بوی تغییر در جانم حس می‌شود.

هوش مصنوعی: آزادگان و سبک‌مغزان به خاطر نفس خود به انحراف نمی‌افتند، چون مانند دودی که ریشه‌ای ندارد، زود از بین می‌روند و اثر ثابتی ندارند.

هوش مصنوعی: کمال افرادی که دچار سوختگی عاطفی یا ناامیدی هستند در این است که خود را در پیچ و تاب مشکلات غرق کنند؛ این در حالی است که مانند فتیله‌ای در آینه داغ، آن‌ها دارای جوهر و ذات خاصی هستند که به آن‌ها عمق و معنا می‌بخشد.

هوش مصنوعی: در یک جمعی که در آن بی‌توجهی و بی‌احساسی حاکم است، لطافتی از شور و دلتنگی به وجود می‌آید که مرتبط با عواطف عمیق و غم‌انگیز است.

هوش مصنوعی: صبح به زیبایی چهره‌اش می‌پردازد و در دل گوهری، نفس خشک شده‌ای به آرامی در حال حرکت است.

هوش مصنوعی: ای دل ساده‌دل، به هنر خود بیش از حد نبال. زیرا آینه‌ها، در اثر جوهر و درخشندگی خود، خاکی شده‌اند و دیگر نمی‌درخشند.

هوش مصنوعی: نور و روشنی زندگی، بی‌احترامی به عمر ماست و تنها با نفس کشیدن نمی‌توان از زیبایی‌های زندگی فاصله گرفت.

هوش مصنوعی: دل‌آشفتگی من ناشی از طبیعت حساس و تحت تأثیرم هیچ‌گاه کاهش نمی‌یابد و با تلاش برای زدودن غبار از دامنم نیز از بین نمی‌رود.

هوش مصنوعی: اهل حیا و عفت در سکوت و خاموشی خود، صدای گنگی را به گوش می‌رسانند که به نوعی نشان‌دهنده‌ی احساسات پنهان آنهاست. خاموشی آنها بازتابی از درد و احساسات عمیق درونشان است که از طریق چشمانشان و نگاهی عمیق به جهان منتقل می‌شود.

هوش مصنوعی: وقتی به درون خود نگاهی بیندازید، چه چیزی را خواهید دید؟ مثل اینکه به آینه نگاه کنید و نیازی به چیزی دیگر ندارید.

هوش مصنوعی: به زیبایی و به طرز هنرمندانه‌ای، نام و اعتبار ما را در قالب شعر و نظم ارائه کردیم؛ مانند گوهری که با دقت و زیبایی در رشته‌ای زیبا گنجانده شده است.