هوش مصنوعی: این مردم حاضرند برای پول و ثروت به آسانی ببخشند، اما ارزش یک درهم محبت و مهر دو لب را به کسی که به او احتیاج دارد نمی‌دانند.

هوش مصنوعی: بخشش و generosity واقعی به گونه‌ای است که همه انسان‌ها، با وجود اینکه ممکن است از دلسوزی و مهربانی یکدیگر غافل باشند، از گذشته‌ها نسبت به هم نوعی کمک و خوبی از خود نشان می‌دهند.

هوش مصنوعی: به خودت فشار نیاور، زیرا در دنیای عشق، محافظت و امنیت ممکن است از زخم‌ها و آسیب‌ها ناشی شود.

هوش مصنوعی: دل مجنون برای عشق لیلی چقدر ارزشمند است، چه حیف که این شمع زیبا را فقط به یک چراغ‌دانی ساده می‌سپارند.

هوش مصنوعی: من در حالتی هستم که نمی‌توانم از درد و بی‌صبری‌ام رها شوم، در حالی که تو از تواضع و بی‌توجهی برخورداری. نه تو به یاد مرا می‌آوری و نه دل من به تو نرمی می‌کند.

هوش مصنوعی: من دلی دارم و چشمی که نمی‌دانم کجا باید باز کنم. ای کاش این آینه را اجازه می‌دادند که در برابر من قرار بگیرد.

هوش مصنوعی: این شعر به بیان این نکته می‌پردازد که افراد گاهی از روی نادانی و دروغ، خود را از مرگ و خطرات نجات یافته می‌دانند و به دنبال شفاعت و کمک هستند. این نوع نگرش و خطاهایی که به آن اشاره می‌شود، مشکلاتی را به وجود می‌آورد که جبران آن‌ها کار دشواری است.

هوش مصنوعی: اگر در زندگی به حقیقت و مرکزیت وجود خود پی ببری، مانند جواهر در عمق دریا، به تو آرامش و راحتی خواهد داد.

هوش مصنوعی: ما در مسیر زندگی به راه خود ادامه می‌دهیم و از ما انتظار نمی‌رود که به آرامش دست یابیم. بهتر است کسانی که در خواب و سکونند، به مقصدی برسند.

هوش مصنوعی: من از این عیب و ننگ خجالت نمی‌کشم که در قیامت، عذاب گناه قاتل را به دوش بگیرند.

هوش مصنوعی: اگر بخواهیم که هدیه‌ای که بخشیده می‌شود، نشانه‌ای از عبرت باشد، چه تفکری است که ثروت و نعمت را به نادرستان و بی‌فایده‌ها بدهند؟

هوش مصنوعی: من تصمیم دارم که به آرزوهایم قناعت کنم و با ناز و ادا، دل خود را در آرامش نگه‌دارم، حتی اگر دیگران به من دل بسپارند.