هوش مصنوعی: مانند مینا، راز دل من به شکوفه درآمد و احساساتی که در دل داشتم، مانند پرتویی از خون، بیرون آمد و رنگ گرفت.

هوش مصنوعی: به خاطر یاد تو به شدت حسرت خورده‌ام و مانند پر طاووس در رنگ‌های مختلف سوخته‌ام. اکنون دنیای من پر از نیرنگ و فریب شده است.

هوش مصنوعی: کوهی که چنین محکم است، به این حال و روز اندوه چه جای شگفتی دارد، زیرا به قدری تحت فشار و بار غم هستم که حتی صدای من هم به سنگ خوردن می‌ماند.

هوش مصنوعی: با چشم‌های جادوگری که داشتم، فضایی برای بند کشیدن ایجاد کردم، به طوری که وقتی آرزوی آغوش کسی را کردم، جهان بر من تنگ شد.

هوش مصنوعی: بدن من در تلاش برای یافتن تو، همگام با نفس، این ساز را از کشش فرسوده کرده است.

هوش مصنوعی: در لحظات پیری، هر رشته مویم گویای ناله‌های ناشی از خمیدگی است و تمامی وجودم با نوا و آوازهای غم‌انگیز درگیر شده است.

هوش مصنوعی: من به قدری خسته و ناامید شده‌ام که نمی‌توانم از کسانی که به آنها وابسته‌ام دور شوم. حتی اشک‌هایم نیز بر زمین افتادند و به نوعی مرا در وضعیتی دشوارتر قرار دادند.

هوش مصنوعی: از زیبایی تو، رنگ آتش و دودی برخاسته که مانند رنگ‌های مجلل در آینه‌ات جلوه‌گر است.

هوش مصنوعی: برای به دست آوردن آگاهی و روشنایی، دل همچون آینه‌ای است که باید از کدورت‌ها پاک شود. هر چه بیشتر در کسب دانش و تجربیات تلاش کنیم، دل ما صاف‌تر و روشن‌تر می‌شود و زنگارهایی که آن را پوشانده از بین می‌رود.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس نباید به خاطر بی‌مهری و نادیده‌گرفتن افراد نیکوکار حسرت بخورد؛ آرزوهای ما شکسته شد و این موضوع باعث شد که دل او نیز سخت و خشن شود.

هوش مصنوعی: بیدل به خاطر درد وطنش به شدت ناراحت و غمگین شده است. او از شدت اندوه و یادآوری خانه‌اش، احساس دردمندی می‌کند و حتی قفس نیز برایش تنگ و غیرقابل تحمل شده است.