ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۵۳

<div class="b" id="bn1"><div class="m1"><p>رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن</p></div>
<div class="m2"><p>فریاد برآورد که ای وای به من</p></div></div>
<div class="b" id="bn2"><div class="m1"><p>دست دگری و خانمان دگری</p></div>
<div class="m2"><p>من مظلمهٔ که می‌برم بر گردن‌؟‌!</p></div></div>

فانوس خیال » تصویر 6969 - ملک‌الشعرا بهار » رباعیات » شمارهٔ ۵۳

دیوان اشعار ملک الشعرای بهار (بر اساس نسخه چاپ ۱۳۴۴) - تصویر ۱۱۴۹

شمارهٔ ۵۴

رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن
فریاد برآورد که ای وای به من
دست دگری و خانمان دگری
من مظلمه که می برم بر گردن

هوش مصنوعی: شاعر در این بیت به میدان جنگ می‌رود تا به دشمن ضربه بزند، اما ناگهان صدای فریاد دشمن را می‌شنود که از وضع خود ناله می‌کند. او به این نکته اشاره می‌کند که هر کس که به او آسیب بزند، ممکن است مشکلات و مصیبت‌های دیگری را نیز برای خود به ارمغان آورد. در واقع، او خود را مظلوم می‌داند که بار این مشکلات را بر دوش دارد.

شمارهٔ ۵۲ - ریاعیات

شمارهٔ ۵۳

هوش مصنوعی: به میدان جنگ رفتم تا به دشمن ضربه بزنم، اما او با فریاد گفت: ای وای به من!

رفتم بر توپ تا بکوبم دشمن

فریاد برآورد که ای وای به من

هوش مصنوعی: من که از درد و رنجی که کشیده‌ام، بی‌نصیب نیستم، چگونه می‌توانم بار سنگین این ظلم و ستم را بر دوش بکشم؟

من مظلمهٔ که می‌برم بر گردن‌؟‌!

شمارهٔ ۵۳

اطلاعات

برگردان به زبان ساده