هوش مصنوعی: بهتر است که سردار با نیکی با حال من آگاه شود و نیازی به زحمت کشیدن نداشته باشد.

هوش مصنوعی: بهتر است که دل به داستانی ببندیم که هم باعث گریه ما شود و هم خنده‌مان را بیاورد.

هوش مصنوعی: قصهٔ من را می‌توان به سادگی شنید، دانستن هر چیزی از نادانی بهتر است.

هوش مصنوعی: وقتی که تو بفهمی که چه حال و احوالی بر ما می‌گذرد، پس به حال آن فرد بیچاره هم پی خواهی برد.

هوش مصنوعی: یا به فقر و تنگ‌دستی دیگران کمک کن، یا خود را از وضعیت بی‌پولی نجات ده.

هوش مصنوعی: اگر کسی از دنیا برود و در زندگی‌اش هیچ چیزی نداشته باشد، برای او به معنای واقعی فقیر بودن است. دیگر کسی که فقیر است، دیگر جایی در این جهان ندارد.

هوش مصنوعی: بوهریره این روایت را از پیامبر نقل می‌کند که با عقل همخوانی دارد.

هوش مصنوعی: زمانی که عهد و پیمان روشن برقرار باشد، زندگی بهتر و خوش‌تر از بی‌نظمی و آشفتگی است.

هوش مصنوعی: جاکشی مانند باری از پنبه است که در ظاهر بزرگ و حجیم به نظر می‌رسد، اما در واقع سبک و کم‌وزن است.

هوش مصنوعی: اما وقتی که بر گردنت قرار بگیرد، آن را نرم و سبک می‌یابی مثل باد.

هوش مصنوعی: اما در واقع، خود فقر مثل یک کابوس است که هیچ‌یک از اجزای آن، یعنی سر و شاخه و دُم، قابل احساس و مشاهده نیستند.

هوش مصنوعی: زمانی که به شدت به ریشه و اصل خود وابسته شوی، مادر و پدر تو از آن وضعیت به سختی بیرون می‌آیند.

هوش مصنوعی: کسی دیگر بیان کرده است که فقر و ناتوانی حالتی است که در آن مشکلات و دردهای زیادی وجود دارد.

هوش مصنوعی: اگر این ویژگی به جوهر واقعی بپیوندد، از اجزای دیگر موجودات جدا می‌شود و مستقل خواهد شد.

هوش مصنوعی: تکه‌تکه شدن زمان، سبب شد که این کلمات به ادبیات تبدیل شوند.

هوش مصنوعی: من به این گفته نیازی ندارم و حالا می‌خواهم داستان را دوباره برایتان تعریف کنم.

هوش مصنوعی: روسی‌ها وقتی به مشهد مقدس سفر کردند، در رفتار خود زیاده‌روی کردند.

هوش مصنوعی: یک شخص بی‌گناه را به دلیل تشر و سرزنش رانده و از جمع دور کردند.

هوش مصنوعی: پس از آن، همه‌ی افراد باهوش به آرامی و بی‌سر و صدا خارج شدند.

هوش مصنوعی: من از خراسان عبور کردم و راه تهران را انتخاب کردم.

هوش مصنوعی: در مسیر، دزدان شیرازی ما را به خاطر شوخی و طنز، لخت و بی‌پناه کردند.

هوش مصنوعی: من هیچ توضیحی نمی‌دهم درباره‌ی چیزی که دیگران از من یا چیزهای دیگر گرفته‌اند، چون هر آنچه بود، از من و دیگران بردند.

هوش مصنوعی: من همچنان شکرگزار خدای بزرگ هستم که جانم را از دست ندادند.

هوش مصنوعی: وقتی که دزدان به میدان آمدند و من تنها باقی ماندم، این شعر را به یاد آن‌ها خواندم.

هوش مصنوعی: دزدان بیابانی نه کسانی بودند که به زور و سلطه بر دیگران تسلط داشته باشند، و نه بی‌دینی و بی‌اعتقادی آنها را مشخص می‌کرد.

هوش مصنوعی: با وجود اینکه طبیعت او به دزدی و بی‌رحمی می‌رفت، اما به خدا قسم که مانند دزدان شهر نبودند.

هوش مصنوعی: من مانند زنی بیوه هستم که به پاهایش چارق (نوعی کفش محلی) و به دیگرش گیوه (نوعی دیگر از کفش) پوشیده است.

هوش مصنوعی: به ری رسیدم، خسته و دل‌زده از راه دوری که طی کرده‌ام، زیر آسمانی پر از ابر و تاریکی.

هوش مصنوعی: بر سر من نمدی است و از این رو معاذالله، امیدوارم که کسی از آن بر سر نگذارد و کلاه بر نداشته باشد.

هوش مصنوعی: بر تن من لباسی کهنه و پاره‌ای است که نشانی از بی‌اهمیت و تحقیر دارد.

هوش مصنوعی: هر کدام از موی ریش من به سمتی رفته و بدنم به خاطر این رنج دچار حالتی شده است که مانند حالتی است که مویی دچار گرفتاری می‌شود.

هوش مصنوعی: صورت من از رنج و نگرانی و اضطراب، مانند ماه در شب، زیبا و درخشان است.

هوش مصنوعی: من دوستان زیادی دارم، اما به خاطر خجالت هیچ‌وقت این موضوع را به کسی نگفتم.

هوش مصنوعی: دوستی برایم در مقاطع مختلف شراکت کرد و مقداری از من قرض و قول گرفت.

هوش مصنوعی: من را دگرگون کردند و به من عبا و مندیل دادند.

هوش مصنوعی: هر کسی که او را ببیند، می‌گوید که شیخ ابوالفضل شخص بسیار محترمی است و خواجه بوالحکم نیز همین‌طور.

هوش مصنوعی: این شخص که در ظاهر به نظر می‌رسد بسیار متدین و پرهیزکار است، در واقع با فریب و ریاکاری خود را پوشانده و با حذاقت خاصی به ریا و تظاهر مشغول است.

هوش مصنوعی: در نهایت، من مدت طولانی‌ست که به این حالت مانده‌ام و هیچ‌کس را از راز خود مطلع نکرده‌ام.

هوش مصنوعی: سپس کیسه‌ام از دهانم خالی شد و وجودم پر از ناراحتی شد.

هوش مصنوعی: خواستم از شر این درد و مشکل دور شوم و به سفر بروم تا شاید بتوانم راه حلی برای دردهایم پیدا کنم.

هوش مصنوعی: پسر سردار، مسئول نگهداری و نظم دربار گفت که باید همیشه در کنار من باشی.

هوش مصنوعی: لرستان به عنوان یک سرزمین خوش‌یمن و شاداب شناخته شده و این به دلیل برکت و موفقیت‌هایی است که برای این بنده اتفاق افتاده است.

هوش مصنوعی: بیایید با هم به آن مکان برویم و با صداقت و دوستی، همراه یکدیگر باشیم.

هوش مصنوعی: من نمی‌گویم که تو چه چیزی بخوری، همان چیزی را که من می‌خورم تو هم بخور.

هوش مصنوعی: من که از وضعیت خودم خبر داشتم، می‌دانستم که این بدبختی یک ماهه چقدر سخت است.

هوش مصنوعی: من حالتی را به وجود آوردم که نشان دهم در جیبم چیزی ندارم و خالی است.

هوش مصنوعی: او می‌گوید که در مورد تدبیر و تدبیر کردن اوضاع، کار در تهران آسان‌تر است و به اندازه خراسان سخت نیست.

هوش مصنوعی: به خودم گفتم که این کار خوب است، از این به بعد امیدم به او خواهد بود.

هوش مصنوعی: من به دنبال توجیهی هستم، اما وقتی خبر را می‌شنوم، متوجه می‌شوم که کسانی که بی‌خبرند، نمی‌توانند از همراهانم عذرخواهی کنند.

هوش مصنوعی: از دوستان و همراهانم در این مسیر عقب ماندم، همه رفتند و من تنها ماندم.

هوش مصنوعی: به زحمت و سختی مقدار کمی پول قرض کردم از اینجا و آنجا.

هوش مصنوعی: با این امید که کارها راحت‌تر پیش خواهد رفت، زادگاه ما لرستان است.

هوش مصنوعی: داستان کوتاه است، اما به خاطر آرزویی که در دل دارم، مدت دو ماه در این حال و وضعیت گرفتار مانده‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر حوادثی که پیش آمد، سفر او قطع شد و دلش به سمت چیز دیگری متمایل شد.

هوش مصنوعی: بیایید با هم سریعاً به سوی ملک‌ها برویم.

هوش مصنوعی: مدتی از مردم مکار فاصله بگیریم تا به پیروزی دست یابیم.

هوش مصنوعی: گفتم این داستان سودی ندارد، رفتن به بروجرد چیز دیگری است.

هوش مصنوعی: این سخن به اندازه موی من پیچیده و دراز است، مثل آرزوهای من که نیز طولانی‌اند.

هوش مصنوعی: من کجا و جویبار ساوه کجا؟ من کجا و جنگجویان بزرگ کجا؟ من کجا و کالسکه و وسیله‌های سفر کجا؟

هوش مصنوعی: در نهایت، با دلی پر از احساس، من خداحافظی کردم و آرزو کردم که تو همیشه سالم و خوشحال باشی؛ زیرا من باید بروم.

هوش مصنوعی: روزی گفت باید کمی صبر کنیم تا ببینم چه پیشمی‌آید و چه می‌توانم در مورد تو بگویم.

هوش مصنوعی: مدت یک هفته در جایی ماندم که به دعا و نیایش می‌پرداختند و از خدای خود درخواست کمک می‌کردند.

هوش مصنوعی: وقتی دیدم که داستان طولانی شده، برای سفر آماده شدم و وسایل آن را مهیا کردم.

هوش مصنوعی: با نگرانی و افسوس بسیار، مقداری پول قرض کردم.

هوش مصنوعی: مقداری از پول را پیش پرداخت کردم و بقیه را در کیفم گذاشتم.

هوش مصنوعی: من با گاری به سمت مشهد می‌روم و بلیطی تهیه کرده‌ام تا سفرم را آغاز کنم.

هوش مصنوعی: ناگهان نامه‌ای از کلکته به دست حبل‌المتین رسید که مسلماً...

هوش مصنوعی: ساز را به صدا درآر، زیرا بدون تو فضا خالی است و زندگی‌ام پر از اندوه و ناراحتی است.

هوش مصنوعی: اگر به سوی ما بیایی، ای دوست، دل ما را شاد و خوشحال می‌کنی.

هوش مصنوعی: من به فرمانده گفتم که هرگز از این ماجرا ناراحت نشده‌ام.

هوش مصنوعی: بیا و یک بار دیگر، با صدای بلند بخوان که داستان به پایان رسیده است.

هوش مصنوعی: من گفتم که این مسیر، راه‌های بی‌اساس و فریبنده نیست، بلکه این تنها آغاز یک سفر طولانی و واقعی است.

هوش مصنوعی: برای پیشرفت در این مسیر طولانی به پول نیاز است و من پولی ندارم.

هوش مصنوعی: گفت ما مقدار مشخصی را تأمین می‌کنیم و بقیه اش را خودت فراهم کن.

هوش مصنوعی: من مانند گربه‌ای که در دام افتاده، مدتی سرگردان و نگران بودم.

هوش مصنوعی: من شصت تومان از یک بلورفروش قرض گرفتم و برای گرفتن آن با صدای بلند و گلایه‌مند اعتراض کردم.

هوش مصنوعی: این شخصی که بدهی‌ام را طلب می‌کند، با نام حاج‌میرزاعلی شناخته می‌شود و به نوعی مقام و منزلت دارد.

هوش مصنوعی: او بسیار خشک و مقدس به نظر می‌رسد و من هیچ‌کس را مانند او با چنین چهره عبوس و جدی ندیده‌ام.

هوش مصنوعی: خلاصه کلام اینکه میان این سوال و پاسخ، پانزده روز گذشت، مانند آب که به آرامی جریان دارد.

هوش مصنوعی: پول‌ها به تدریج کمتر و کمتر می‌شوند و این موضوع باعث شده که ذهنم آرامش خود را از دست بدهد.

هوش مصنوعی: گفتم این چه استقامت عجیبی است، این چه زحمتی است و این چه بدبختی‌ای است؟

هوش مصنوعی: نه به کلکته رفتم و نه به طوس، بلکه از هر دو مسیر تنها به اندوه و حسرت رسیده‌ام.

هوش مصنوعی: من نامه‌ای درباره‌ی وضعیت ناخوشایند خود به سردار نوشتم و به او تقدیم کردم.

هوش مصنوعی: برادر، دیگر از شدت درد و رنج به آخر خط رسیده‌ام و تحملم تمام شده است.

هوش مصنوعی: یا بگو که من به خوبی هستم و یا اگر نه، بگو که خوب که از ما جدا هستی و از تو هم به خیر.

هوش مصنوعی: پس از چهار روز که در مورد وجود و عدم چیزها فکر می‌کردم، این‌گونه جواب گرفتم.

هوش مصنوعی: تو خود می‌دانی که بی‌پول و تنگ‌دست هستم و شب و روز در حال مبارزه با مشکلات زندگی‌ام.

هوش مصنوعی: چند روز دیگر صبر کن و به سرنوشت و تقدیر ایمان داشته باش.

هوش مصنوعی: از این گفته خیلی دلگیر و ناراحت شدم، مثل گدایی که در کنار تنور منتظر نان می‌ماند.

هوش مصنوعی: من در این وضعیت مانده‌ام و تحت تأثیر این موضوع قرار گرفته‌ام که سردار به سمت دربند رفت.

هوش مصنوعی: تمام پول‌ها خرج شد و هیچ‌کس به من پولی قرض نداد.

هوش مصنوعی: به خاطر سردار، یک شعر بلند نوشتم و آن را با این مصرع آغاز کردم:

هوش مصنوعی: ای پروردگار مهربان، من بنده‌ای بیچاره هستم که تو مرا در قید و بند قرار دادی و سپس به سمت زندان رفتی.

هوش مصنوعی: من تا حالا در قید و بند تو بودم و هنوز هم هستم. شاید اکنون که من به تو فکر می‌کنم، تو دیگر به من فکر نمی‌کنی.

هوش مصنوعی: خلاصه اینکه وضعیت من این است و شاید اگر انصاف باشد، همینطور باشد.

هوش مصنوعی: سردمداران و بزرگان راستین، دوستان خود را به این شکل نمی‌سازند و دچار مشکل نمی‌کنند.

هوش مصنوعی: این را به تو گفتم، ای کسی که ویژگی‌های نیکویی داری، تا بدانی که تغییرات زندگی چگونه است.

هوش مصنوعی: آرزوها بسیار گسترده و بلند پروازانه هستند، اما وقتی به واقعیت می‌رسیم، متوجه می‌شویم که آنچه به دست می‌آوریم، خیلی فراتر از آنچه در خیال داشتیم نیست.

هوش مصنوعی: سلام ای سردار شجاع، در دربند خوشحال و شادمان هستی، چند لحظه‌ای به خوشی بپرداز.

هوش مصنوعی: من به خاطر فکر و خواسته‌های طلبکاران، به طور پنهانی به خانه دوستانم رفته‌ام.

هوش مصنوعی: به خاطر اینکه پولی ندارم و دستم خالی است، تصمیم گرفته‌ام چای و سیگار را ترک کنم.

هوش مصنوعی: اگر این روند ادامه پیدا کند، حتی شام و ناهار هم ترک خواهد شد.

هوش مصنوعی: بعد از آن، خواهم بود و نام سردار فرزانه را به خاطر خواهم سپرد.

هوش مصنوعی: کسی که از ترس یک خدمتکار کوچک به سرعت از در خارج می‌شود.

هوش مصنوعی: کسی که در دوستی وفادار باشد، به وعده‌ها و قول‌هایی که داده است، پایبند خواهد بود.

هوش مصنوعی: اگر کسی چنین بنده‌ای را با سخنان خود در تنهایی و غربت، به این حال و روز درآورد، آن شخص کیست؟

هوش مصنوعی: این موضوع به سرعت به فراموشی سپرده می‌شود، ولی زمان هرگز آن را از یاد نخواهد برد.

هوش مصنوعی: به یاد می‌آوریم کسی را که این سخن را گفت و برایش هزاران بار درود و سلام می‌فرستیم.

هوش مصنوعی: به ظواهر و توانایی‌های ظاهری انسان‌ها توجه نکن، بلکه به صداقت و وفای آنان در دوستی‌ها و تعهدات نگاه کن.

هوش مصنوعی: اگر کسی از عهدهٔ قول و پیمان خود خارج شود، انتظارهای ما از او بیشتر خواهد شد.