هوش مصنوعی: در اوین، زندگی خوشی داشتم با باغی پر از گل و درختان و آب و ایوانی زیبا.

هوش مصنوعی: پر از سیب و گلابی و سبزیجات است، آبی که در آن جاری است و سنگ‌های زیادی در آن وجود دارد.

هوش مصنوعی: راهش را هموار کرده و به سوی درگاهش رفته است.

هوش مصنوعی: هوای سرد و دلنشینی به دامن کوهستان پیمان بسته که گلزار و درختان در کنار هم قرار گرفته‌اند.

هوش مصنوعی: وقتی به خانه رسیدم، به آرامی تعداد بدهی‌هایم را محاسبه کردم و اول از همه آنها را بررسی کردم.

هوش مصنوعی: گفتم که باید این قرض‌ها را پرداخت کرد وگرنه با سر بدون وام باید بر روی حصیر دراز کشید.

هوش مصنوعی: بهتر است که در آرامش و بدون دغدغه زندگی کنی، تا اینکه در انتظار و وابستگی به دیگران زندگی‌ات را بگذران.

هوش مصنوعی: اگر وام برای صنعت و کار و حرفه‌ای باشد، اگر دیرتر بازپس داده شود، چه اندیشه‌ای در این مورد وجود دارد؟

هوش مصنوعی: اگر به کسی بدهی و از او چیزی بگیری، باید قبل از هر چیز بدهی‌اش را پرداخت کنی.

هوش مصنوعی: می‌خواستم هر چه زودتر از کار دلالی و فریبکاری دست بکشم و به امور درست و واقعی بپردازم.

هوش مصنوعی: یک شخصی که در شیوه سخنوری و بازی با واژه‌ها مهارت دارد و به راحتی می‌تواند در گفتگوها و مباحثه‌ها جملات را به هم بندد و از آن‌ها استفاده کند.

هوش مصنوعی: گفتارش بسیار منطقی و عاقلانه است و لحنش نیز کاملاً جدی به نظر می‌رسد. او به نوعی از ویژگی‌های خدایی برخوردار است و به شدت جدی است.

هوش مصنوعی: گفتم این باغ را بفروش و پولش را بگیر، و حق خودت را از آن نوش جان کن.

هوش مصنوعی: به دلیل ناپایداری دنیا و ناپایدار بودن ثروت، انسان باید از آنچه که دارد به بهترین نحو استفاده کند و در عوض آن، ارزش‌های حقیقی و معنوی را در زندگی خود جستجو کند. خود این دنیای مادی با سرعت زودگذر است و انسان نباید همه چیز را به آن وابسته کند.

هوش مصنوعی: من طلاهایی که گرفتم به عنوان قرض به دیگران دادم و با دلی پر از غم و اندوه، به گوشه‌ای نشستم.

هوش مصنوعی: به خاطر درخششی که از او نشأت گرفته بود، برای اولین بار به جهان آمدم تا ببینم چه باید انجام دهم.

هوش مصنوعی: من میرزای نظمیه را هم در حالتی دیدم و از او سوالی درباره نیازهایم کردم.

هوش مصنوعی: این شعر می‌گوید که گناهان من به وضوح بیان می‌شوند و آنچه انجام نداده‌ام نیز به روشنی نمایان می‌شود. به عبارت دیگر، افراد می‌توانند اشتباهات و کارهای نکرده‌ام را ببینند و شناختی از واقعیتم پیدا کنند.

هوش مصنوعی: باید بدانم که چه سرنوشتی در انتظار من است، زیرا هیچ‌کس نمی‌خواهد دوباره مرا در بند کند.

هوش مصنوعی: گفتم به تو در اشاره‌ای راز و رمزی بگویم تا خودت آن را در ذهنت حل کنی.

هوش مصنوعی: تصور کن که در روزگاران قدیم، جهل و تاریکی بر جامعه حاکم بوده است.

هوش مصنوعی: آیا به دلیل ندانستن یا به خاطر خواسته‌های نفسانی، از تو به کسی ظلمی رسیده است؟

هوش مصنوعی: آیا تو از کجا بذر ظلمی را در زمان جوانی‌ام پاشیده‌ای؟

هوش مصنوعی: کارهای ظالمانه‌ای که در جوانی انجام داده‌ای، اکنون در دوران پیری به تو بازمی‌گردد و ثمره‌اش را می‌بینی.

هوش مصنوعی: من از انتقام سرنوشت می‌ترسم. می‌دانم که ظلم، ظلم را به همراه دارد و به همین خاطر نگرانم.

هوش مصنوعی: رفتار او بسیار صمیمانه و دوستانه بود و همین باعث شد که صحبت‌هایش برای من شگفت‌انگیز به نظر برسد.

هوش مصنوعی: چقدر جالب است که سخنش را یافتم و چشمانم را به لب و دهانش دوخته‌ام.

هوش مصنوعی: گفتم اگر من به کسی آسیب زدم، این کارم از روی نادانی یا میل و خواسته شخصی‌ام بوده است.

هوش مصنوعی: تو که عمدی در حق من بدی کردی، بی‌شک آن بدی به خودت برمی‌گردد.

هوش مصنوعی: این بدی‌ها و رفتارهای ناپسند به دنبال خود مشکلات و سختی‌های زیادی به همراه دارند که قطعا باید برای آن‌ها مجازات یا تنبیه مناسبی در نظر گرفته شود.

هوش مصنوعی: می‌گوید که من به این موضوع اعتراف می‌کنم که پایان کارم برایم بسیار دشوار خواهد بود.

هوش مصنوعی: وقتی اینجا به این نقطه از صحبت رسیدیم، امیر در میان گفتگو شروع به صحبت کردن کرد.

هوش مصنوعی: شخصی که به خاطر بی‌وفایی و ستم دیگران معذرت می‌خواهد، در واقع به شیوه‌ای خود را تسلی می‌دهد و دلگرمی می‌گیرد.

هوش مصنوعی: از آن ستمگر دور شدم و الآن غرق در افکار و خیال‌های پیچیده و طولانی هستم.

هوش مصنوعی: برای خودم صحبت نکردم و از گفت‌وگو دوری کردم و زبانی که مجبور به گفتن بله و نه باشد را بسته‌ام.