هوش مصنوعی: اردیبهشت فرا رسیده، ای ساقی! اصفهان به جنتی زیبا تبدیل شده، ای ساقی!

هوش مصنوعی: بهشتی که از دنیا گم شده است، هر سال در زمانی مشخص دوباره نمایان خواهد شد.

هوش مصنوعی: آن ماهی که در اردیبهشت است، فقط به اصفهان می‌ماند، زیرا اصفهان همچون بهشت است و بس.

هوش مصنوعی: اردیبهشت در اصفهان به مانند بهشت و باغی دل‌انگیز و زیباست.

هوش مصنوعی: خورشید ملایمی که هر روز آسمان را مانند یک طشت فیروزه‌ای می‌سازد.

هوش مصنوعی: شهر به زیبایی تزئین شده و دیوارها و سقف‌ها با تصاویری زیبا پوشانده شده‌اند.

هوش مصنوعی: هرچقدر که طراحی‌ها زیبا و جذاب باشند، نقش اردیبهشت از همه آنها دلپذیرتر است.

هوش مصنوعی: گل شب بو پر از گلبرگ است و یاس‌هایش انبوه و بزرگ هستند.

هوش مصنوعی: محتوای صحبت دوباره به گل‌ها و زیبایی‌هایشان کشیده شد و این موضوع مرا به یاد باغ زیبای خودم انداخت.

هوش مصنوعی: من از زندگی و جان خود خسته شده‌ام، اما نمی‌دانم چگونه می‌توانم از زیبایی‌های اصفهان دل بکنم.

هوش مصنوعی: می‌توان از جان دست کشید و جدا شد، اما نمی‌شود از زیبایی‌های اصفهان دل برید و جدا شد.

هوش مصنوعی: گل آرامشم به ثمر رسید، خبری از شاه رسید.

هوش مصنوعی: لباس پاره‌ام را تعمیر کردند و بدون اینکه گناهی کرده باشم، مورد بخشش قرار گرفتم.

هوش مصنوعی: قاسم زندگی و وضعیت من را به گونه‌ای توضیح داد که مانند وزرا و مقام‌های بزرگ به نظر می‌رسید.

هوش مصنوعی: از روی محبت و دوستی، نوری به من بخشیده شده که به درگاه انسانی با چهره‌ای زیبا و بزرگوار روی می‌آورد.

هوش مصنوعی: در خفا با «شکوه» همراه شد و در ماجرای خسرو، به او یاری رسانید.

هوش مصنوعی: نامه‌ام به دست شاه رسید و وضعیت من به او گزارش شد.

هوش مصنوعی: درخواست کردند که از شهر اصفهان به همین شکل رفتار شود. این رفتار مخصوص شاهان است.

هوش مصنوعی: هرچند که خوشبختی من دنبال رضایت و خواسته‌ام بود، اما در ابتدا از من تعهدی گرفت.

هوش مصنوعی: به جای اینکه به سیاست پرداخته و مشغول شوم، تصمیم دارم در ری آشتی و انزوا زندگی کنم.

هوش مصنوعی: من تمام حرف‌هایی که گفتند را پذیرفتم و با مهر و امضای خودم آن را تأیید کردم.

هوش مصنوعی: به سمت تهران حرکت کردم تا به خانه‌ام برسم و از دیگران دور شوم.