هوش مصنوعی: بنابراین من راهی را که باید طی می‌کردم را پیش گرفتم، زیرا خودم در شناختن مسیر تجربه و آگاهی داشتم.

هوش مصنوعی: من در مقابل آن درگاه ایستادم و با تمام وجود می‌گویم، جز خدا هیچ معبودی نیست!

هوش مصنوعی: در یک اتاقک کوچک و تاریک، چند نفر که زندانی شده‌اند و انگار به نوعی زندگی مرده‌ای دارند، در حال زندگی هستند.

هوش مصنوعی: هر کسی در گوشه‌ای از دلش ناامید و غمگین است، و بر روی آن‌ها دربی مانند سنگ بسته شده است.

هوش مصنوعی: در جایی یک راهرو وجود داشت و در انتهای آن، درب آهنی بسته‌ای بود.

هوش مصنوعی: من از همان در وارد شدم، همان در که قبلاً به خاطر بدی‌هایم از آن خارج شده بودم.

هوش مصنوعی: من از یک مسافر برگشتم به سمت جایی که منزل تازه‌ای در آن جا وجود داشت.

هوش مصنوعی: من پیغام را به استاد «نمره یک» فرستادم تا به او خبر دهم که آن قلاوور (نوعی خوراک) را به او تحویل داده‌ام.

هوش مصنوعی: این شعر به موضوع انتظار و آرزوی مهمانان در خانه اشاره دارد. شاعر از این می‌گوید که دوست دارد برای مهمانانش راحتی و آسایش فراهم کند؛ از جمله فرش، بستر و غذای مناسب. به نوعی احساس می‌کند که باید برای پذیرایی از دیگران آماده باشد.

هوش مصنوعی: به دنبال نگاهی به آن راهرو، متوجه شدم که در آنجا جمعی از دوستان حضور دارند.

هوش مصنوعی: هر کسی در گوشه‌ای مشغول به کار است و چند نفر در حالی که به آنها توجهی نمی‌شود، در مشکلات و سختی‌ها به سر می‌برند.

هوش مصنوعی: نفر خاصی که از منطقه کلهر آمده و همچنین خسرو، با تعدادی از دوستان قدیمی و جدیدش در حال گفتگو و تعامل است.

هوش مصنوعی: هر یک از آن‌ها پنج یا شش سال با دیگری آشنا و صمیمی شده است و در این مدت هر کدام در دنیای خود محبوس و گرفتار هستند.

هوش مصنوعی: میرکلهر از مشکلات و سختی‌هایی که در زندگی داشته است، ناله و شکایت کرده و از روزگار بد و بداقبالی خود سخن می‌گوید.

هوش مصنوعی: او گفت که شش سال در بند رنج و مشکلات بوده و حالا بر دشواری‌هایش افزوده شده است.

هوش مصنوعی: زمانی که یک مرد در میدان جنگ به مقام قضاوت می‌رسد، انسان‌ها از تصمیمات او راضی خواهند بود.

هوش مصنوعی: در کلبه‌ای که نماد خاطرات گذشته‌ام است، کمی استراحت کردم و ناهاری خوردم آنجا.

هوش مصنوعی: به نظر می‌رسد که عزم و اراده‌ای تازه شکل گرفته و آن گاهی به قفس، به نوعی بازسازی و بهبود داده‌اند.

هوش مصنوعی: این شعر به تمیزی و پاکیزگی اشاره دارد. در آن به وضوح بیان شده که هم خود فرد و هم آنچه که به او اختصاص دارد از هر نوع آلودگی و بویی دور هستند. این نشان‌دهنده‌ی یک حالت خالص و ساده است که در آن هیچ‌گونه ناپاکی وجود ندارد.

هوش مصنوعی: به خودت بیاندیش که مبادا تصور کنی که اینجا فقط یک اتاق زیبا و با گچ‌کاری‌های عالی است.

هوش مصنوعی: اندازه و ابعادش مانند کمبود وجود است، سه قدم طول دارد در حالی که فقط دو قدم عرض دارد.

هوش مصنوعی: بهتر است که انسان زنده در چنین شرایطی نباشد، تا اینکه مرده‌ای در آرامگاه بخوابد.

هوش مصنوعی: این بیت به این معناست که وقتی کسی مرده باشد، حرکت و فعالیتی ندارد و به هیچ چیز نیاز ندارد، نه به غذا و نه به چیز دیگر.

هوش مصنوعی: تا زمانی که انسان وجود دارد، زندگی و حرکت و رشد نیز ادامه دارد.

هوش مصنوعی: آدمی به طور طبیعی به ترکیب خوردن و خوابیدن و فعالیت و تحرک عادت دارد.

هوش مصنوعی: این همه در یکی جمع شده، به قدری که حتی بیان آن نیز باعث شرمندگی است.

هوش مصنوعی: هیچ‌کس با انسان‌ها به این گونه رفتار نکرده و حتی حیوانات هم شایسته‌ی چنین برخوردی نیستند.

هوش مصنوعی: در دوران‌های گذشته هر از گاهی سختی و عذاب‌هایی رخ می‌داد.

هوش مصنوعی: اما در عصر تمدن و مذهب، هیچ‌کس با انسان چنین نکرده است.

هوش مصنوعی: این مکان مخصوص افراد نیک و پاک است و چه بدتر از جایی که متعلق به بدکاران و زشت‌سیرتان باشد.