هوش مصنوعی: شنیده‌ام پسری به طور ناخواسته مرتکب عمل زشتی شده که نمی‌توان درباره‌اش صحبت کرد.

هوش مصنوعی: قضات دادگاه حکمی صادر کردند که او را به قتل برسانند، زیرا به نظرشان کمک کردن به افراد بیچاره و بی‌دفاع عادی نیست.

هوش مصنوعی: مادرش با دلسوزی و desperation به دنبال نجات او از مرگ ناگهانی بود و هرچقدر که می‌توانست تلاش می‌کرد.

هوش مصنوعی: علاقه‌ی مادر به فرزندش وضعیتی است که توصیف آن غیرممکن است.

هوش مصنوعی: این بیان به این موضوع اشاره دارد که وقتی جوانی به اشتباهی دچار می‌شود، قبول کردن و راضی شدن به نتیجه‌ی ناخوشایند مرگ او بسیار دشوار است. در واقع، این احساس را به تصویر می‌کشد که زندگی جوانان مهم و باارزش است و از دست دادن آنها به راحتی قابل تحمل نیست.

هوش مصنوعی: این شعر به زیبایی و جذابیت چهره فردی اشاره دارد که هنوز توجه و آشنایی کافی با او پیدا نشده است. به نوعی بیان می‌کند که ظلم و بی‌توجهی به این زیبایی، مانند ریختن خون به ناحق است. این تصویر به اوج درد و نادیده گرفتن ارزش‌ها اشاره می‌کند.

هوش مصنوعی: زندگی‌اش در آستانه‌ی شکوفایی بود و حیف که گلش را به دستان بی‌رحم خزان سپردند.

هوش مصنوعی: اما در بغل کسی که می‌فهمید شکار حرام است، چطور می‌شود یک شکار حلال را به راحتی و بدون هیچ هزینه‌ای تقدیم کرد.

هوش مصنوعی: شکستن قانون، خود گناه نیست و نمی‌توان گناهی دانست اگر جان عزیز کسی در دست کسی باشد و او جانش را به او بدهد.

هوش مصنوعی: زن بی‌پول و ضعيفی در حال ناله بود، اما صدای ناله‌اش تاثیری نداشت. چه جای ناله که بتواند سنگی را از جا بلند کند.

هوش مصنوعی: تمام آداب و قوانین معمول برای فقرا تنظیم شده، جز مواردی مانند کمک کردن و دادن نان به آنها.

هوش مصنوعی: یک وسیله‌ای به ذهن زن فقیر رسید که او باید آن را به جهانیان معرفی کند.

هوش مصنوعی: او اجازه گرفت و پسر را در زندان دید و متوجه شد که تسلی دادن در آن مکان چه کار سختی است.

هوش مصنوعی: نگران نباش، ای روشنی چشم من، چرا که روح تو از این دریای بی‌پایان نجات خواهد یافت.

هوش مصنوعی: امروز وسایل خانه را به رهن گذاشته‌ام، چون لازم است که به دیگران تعارف کنم.

هوش مصنوعی: از زیر درخت به آن اتاق بلند نگاه کن، مرا خواهی دید که آنجا در حال امتحان دادن هستم.

هوش مصنوعی: اگر لباس تو سفید باشد، می‌توانی با اطمینان بیشتری زندگی کنی؛ اما اگر سیاه باشد، یعنی به زودی باید به سرنوشتی سخت و ناپسند تن بدهی.

هوش مصنوعی: یک شب، پسری در حالی که امیدوار بود، گفت که سپردن مدیریت کارها به افراد با تجربه و دانا کار درستی است.

هوش مصنوعی: در آغاز صبح، کسی را دید که در میدان شلوغی قرار دارد، مانند سربازان هنگام آماده شدن برای رژه.

هوش مصنوعی: در اتاق مادرش او را در لباس سفیدی دید و دلش از آن یاد و قولی که داده بود، پر از امید و قوت شد.

هوش مصنوعی: او شادی کرد و با شوق و سرور به زندگی ادامه داد، و هنگام مرگ نیز با شادمانی جان خود را تسلیم کرد، زیرا بهتر است با شادی جان بدهیم.

هوش مصنوعی: به گردن او طنابی پیچیدند و او جانش را فدای عشق کرد، با اینکه مادرش نگران بود و وعده‌اش چیزی دیگر بود.

هوش مصنوعی: یکی به مادر داغ‌دیده گفت که در زمان تسلیت و همدردی، باید احساسات خود را نشان بدهد و به او دلداری دهد.

هوش مصنوعی: چرا به فرزندت قول آزادی دادی؟ مگر این وعده دادن خطا نیست؟

هوش مصنوعی: وقتی ناامید شدم، به خودم گفتم که کودکم در لحظه‌ی مرگ غم نخواهد خورد.