هوش مصنوعی: در باغ، در دی ماه، زمانی که به سمت من یک خار درختی خم شده بود، از خودم پرسیدم که این چه ویژگی‌ای دارد.

هوش مصنوعی: او نه به خاطر قامت زیبایش شبیه تیرهاست و نه به خاطر مقام و جلالش از برگ‌های درختان نشأت می‌گیرد.

هوش مصنوعی: شبیه تیغی است که نه دسته دارد و نه غلاف، همان‌طور که شعری است که نه وزن دارد و نه قافیه.

هوش مصنوعی: در میان برف، یک خار به نظر می‌رسد و تو گفتی که در دل پاک، چیزی از کژی وجود دارد که نشان‌دهندهٔ نیت نادرست است.

هوش مصنوعی: دل را هوای او غمگین کرده است، مانند اینکه از طبیعتی خسته، یک احساس اندوه‌بار و دلتنگی به انسان دست داده است.

هوش مصنوعی: از آن پس در بهار، او را خوش و زیبا دیدم، مانند توبه‌ای نیکو که در پی خطا و گناه قرار دارد.

هوش مصنوعی: بر روی بلندی، گل سرخی شکفته شده است که گویی بر بالای قصر خوشبختی قرار دارد و نماد سعادت و آرامش است.

هوش مصنوعی: من از آن وضعیت حیرت‌زده شدم و افکارم به جریان افتاد. آری، شگفتی آغاز تفکر و پالایش درونی است.

هوش مصنوعی: به اطرافم نگاه کردم و تلاش کردم تا بفهمم که این چه ویژگی‌ای دارد و این حالت چه فرقی با دیگران دارد.

هوش مصنوعی: خاک وسیع و گسترده، رازهای من را فاش کرد. آری، این خاک بزرگ مکان مناسبی برای از بین بردن رازی عمیق و پنهانی است.

هوش مصنوعی: به آسمان نگاه کردم و از آفتاب بلند پرسیدم. آفتاب در پاسخ گفت که این نور، نتیجه تربیت و پرورش است.